تبادل لینک هوشمند
*****
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﻢ. ﻣﻌﺠﺰه ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت در ﻫﻢ و ﭼﯿﺪﻣﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﻤﻠﻪ، و ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ را رﻗﺺ
واراﻧﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻌﻨﺎ دﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺗﻮ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ.
ﻫﻤﯿﻦ!
ﻓﺼﻞ اول)دﯾﺪن اﻧﻮار روﺷﻦ و زﯾﺒﺎي زﻧﺪﮔﯽ(
ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺳﺮد و ﺑﯽ روح ﺷﺪم. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ روح ﺻﺎﺣﺐ آن دو ﭼﺸﻢ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد. ﺳﺮم و ﮐﺞ
ﮐﺮدم، ﺳﺮش ﮐﺞ ﺷﺪ. زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
ـ ﻧﻪ، ﻗﻠﺒﺶ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮده!
دوﺑﺎره ﺳﺮم و راﺳﺖ ﮐﺮدم و اوﻧﻢ ﺳﺮش راﺳﺖ ﺷﺪ. ﺻﺪاي دﮐﺘﺮ ﺗﻤﻮم ﮔﻮﺷﻢ و ﭘﺮ ﮐﺮد:
ـ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اي! ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ. ﺣﻀﻮرت و ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اﻋﻼم ﮐﻦ. ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺨﺖ ﯾﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ اون ﺷﺮاﯾﻂ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪي،
ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ روﯾﺎﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺳﺮ داﺷﺘﯽ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﯽ. ﭼﻪ ﻃﻮري؟ ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ درون ﺗﻮﺳﺖ. اﺳﻢ اﯾﻦ ﻗﺪرت ﺿﻤﯿﺮ
ﺑﺎﻃﻨﻪ. ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﯽ زﻧﻢ اﯾﻦ ﻗﺪرت درون ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ
ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﻫﻤﻪ ﻋﻮض ﮐﻨﻪ. ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ اﯾﻦ ﻗﺪرت رو آزاد ﮐﻨﯽ. ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدي از
اﯾﻦ ﻗﺪرت ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم. ﻣﻦ در ﻋﺮض ﻣﺪت ﯾﮏ ﺳﺎل ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم.
ﯾﺎد ﺣﺮف اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ي ﺧﻮدم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻃﻮﻣﺎرِ دﮐﺘﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ:
ـ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺗﻮش آدﻣﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻣﻦ و درك ﮐﻨﻦ. دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﻦ ﺟﻤﻼت را اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﮐﻨﺎرِ ﻫﻢ ﭼﯿﺪﯾﺪ؟
دﮐﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺟﻮاب داد:
ـ اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل و روزِ ﺗﻮ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ. اﻧﮕﺎر... ﻣﺜﻞِ ﯾﮏ اﻟﻬﺎم. ﻣﻌﻨﯽِ ﺣﺮف ﻫﺎم و ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟
ﺑﺎ ﯾﺎد آوري ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺮ از ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ي ﺧﻮدم ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺒﺎم ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﻨﺪه. ﻟﺐ ﻫﺎي اوﻧﻢ ﺷﮑﻞ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.
دﮐﺘﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﯾﻪ ﻣﺮﯾﺾ دﯾﻮاﻧﻪ وارد دﻧﯿﺎي ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺑﺸﻪ و دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻼﺗﯽ زﯾﺒﺎ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﮕﺮده و وﻗﺘﯽ وارد ﯾﮏ ﺳﺎﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ
ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ او ﻣﯽ زد و ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻟﻬﺎم ﺷﺪه رو ﺑﺒﯿﻨﻪ و ﺑﻔﻬﻤﻪ از ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﻧﺎمِ ﺗﻮﻧﯽ راﺑﯿﻨﺰه.
ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم دﮐﺘﺮ و از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻢ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﺻﺪاش و در ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﯽ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺸﻨﻮم. ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. ذﻫﻨﻢ و ﺧﺎﻟﯽ
ﮐﺮدم، از ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﻔﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ اي. ﺑﻪ ﺧﻼ رﺳﯿﺪم. ﺧﻼﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﺮد. ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﭘﺮ از ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
ﭼﺸﻤﺎي اوﻧﻢ ﭘﺮ از ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﻮد.
اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺻﺪاي ﭘﺪرم ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﯽِ دﯾﻮاﻧﻪ وار اﺗﺎﻗﻢ رو ﭘﺮ ﮐﺮد:
ـ آوﯾﺴﺎ! ﺗﮑﺮار ﮐﻦ! ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﯿﺪوارت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ رو ﺗﮑﺮار ﮐﻦ! ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺑﺎﺗﻼﻗﻪ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺗﻮش دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺰﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮش ﻓﺮو ﻣﯿﺮي!
اﯾﻦ ﮐﺎر و ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم.
ﭼﺸﻤﺎم از ﺧﺸﻢ درﺧﺸﯿﺪ، ﭼﺸﻤﺎي اوﻧﻢ! ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻫﺮاﺳﯽ دور ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﻓﺮﯾﺎد زدم:
ـ ﮐﻠﯿﺸﻪ! ﮐﻠﯿﺸﻪ! اﯾﻨﺎ ﻫﻤﻪ اش ﺟﻤﻼت ﮐﻠﯿﺸﻪ اﯾﻪ! ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ!
ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ دورِ ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﯿﺪم. ﺳﺮﻋﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪﻧﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺟﯿﻎ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ! ﭘﺎم ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد و از ﺳﻤﺖ ﭘﺎيِ
ﭼﭙﻢ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم و ﭘﺎيِ ﭼﭙﻢ زﯾﺮم ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻫﺎم ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻗﻔﺴﻪ ي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ رو
دوﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ!
ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و از ﻻﺑﻪ ﻻي ﻣﻮﻫﺎي ﭼﺮب و ﺣﻤﺎم ﻧﺮﻓﺘﻪ ام ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. او ﻫﻢ از ﻻﺑﻪ ﻻي ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﺧﺘﯿﺎرم و از دﺳﺖ دادم و اوﻟﯿﻦ ﺷﺊِ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮت ﮐﺮدم. ﺷﮑﺴﺖ. ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ زل زده
ﺑﻮدﻧﺪ. در ﭼﺸﻤﺎن ﻫﻤﻪ ي اون ﻫﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﻫﺰاران ﺑﺎر در ذﻫﻨﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻮج ﻣﯽ زد. ﺟﯿﻎ زدم:
ـ وﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ از ﺟﻮﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ؟ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﻧﺸﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺠﺪه در اوﻣﺪم و ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺧﻢ ﺷﺪه از ﻏﺼﻪ ام، ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺑﺎرِ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﮑﻮن ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﺿﺠﻪ ﻫﺎم و ﺧﻮاﻫﺶ ﻫﺎم
ﮔﻮش ﻫﺎم و ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد:
ـ رﺣﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ. ﻣﮕﻪ دل ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﻣﮕﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﭼﺮا ﺿﺠﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ دلِ ﺳﻨﮕﺘﻮن رو ﻧﺮم ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟
ﺻﺪاﻫﺎﺷﻮن از ﺑﯿﻦ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻫﺎي ﭘﺮ از ﺑﯽ ﮐﺴﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد:
ـ وﻗﺘﯽ اوﻧﺎ زﯾﺮ ﺧﺎك ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪن؛ ﻣﺎ ﻫﻢ دل و اﺣﺴﺎﺳﻤﻮن رو ﺧﺎك ﮐﺮدﯾﻢ.
ﻧﻪ! ﻧﻪ! ﻫﯿﭻ ﮐﯽ زﯾﺮ ﺧﺎك ﻣﺪﻓﻮن ﻧﺸﺪه! ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ!
ﺻﺪاﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺷﺪت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻫﺠﻮم ﺑﺮدم و اون و ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از اﺗﺎﻗﻢ ﭘﻨﺎه آوردم. در
اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻪ اون ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و اﺷﮏ ﻫﺎم ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﻫﻢ ﭘﯿﺸﯽ ﻣﯽ
ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﭼﺸﻤﺎي ﺑﻪ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ام رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﺐ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺗﺎ ﺷﺪ و
ﻣﻦ ﺑﺎزم دوﺑﺎره و دوﺑﺎره در اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺷﮑﺴﺘﻢ.
دﺳﺘﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺗُﭙﻠﺶ روي دﺳﺘﺎي ﺳﺮد ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﺑﺎﻻ آوردم و دﯾﺪم اوﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺻﺪاي آرا ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
ـ ارﺷﮑﻢ! ارﺷﮑﻢ! آوﯾﺴﺎ، ارﺷﮑﻢ!
ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ و ﻣﻈﻠﻮﻣﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ دﻟﯿﻞِ ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺗﻮ وﺟﻮد ﻧﺤﯿﻒ و ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﺻﺪاﻫﺎ
ﺑﺎز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ. ﺧﺪاﯾﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ! ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺸﻢ! ﮔﺬﺷﺖ دوران ﮔﺮﯾﻪ! اﻟﺒﺘﻪ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ!
ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ:
ـ ﺷﻬﺪاد ﯾﺎدﺗﻪ؟ ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎ واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ دﯾﮕﻪ از ﺳﻮﺳﮏ ﻧﺘﺮﺳﻪ اون و ﺑﺎ ﺗﺮﺳﺶ رو ﺑﻪ رو ﮐﻨﯿﻢ؟
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﭘﺪر ﺗﻮ اﻓﮑﺎرم زﻧﺪه ﺷﺪ:
ـ ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ. آوﯾﺴﺎ رو ﺗﺎ ﻣﺮض ﺳﮑﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮدﯾﻢ وﻟﯽ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ واﺳﻪ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪن ﺑﻘﯿﻪ ﺳﻮﺳﮏ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺧﻨﺪه ي ﺟﻤﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. آرا در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺧﺎﻟﻪ؟ ﻋﻤﻮ؟ واي اﺻﻼ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﺎ دردوﻧﻪ ﺗﻮن از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻦ!
ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﻮاب داد:
ـ ﻣﻦ و آرﺷﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ دارﯾﻢ دﺧﺘﺮﻣﻮن از ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺘﺮﺳﻪ و ﻣﺚ ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﺎر ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﻇﺮاﻓﺖ و ﻧﺎز و ﻏﻤﺰه ي دﺧﺘﺮوﻧﻪ اش و ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ.
دﺳﺘﺎي ﺧﯿﺲ از ﻋﺮق ارﺷﮏ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﯿﺲ از اﺷﮑﻢ ﺧﻮرد. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ ﺑﺴﻮزه! ﻧﺒﺎﯾﺪ! ﺟﺴﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺗُﭙﻞِ ارﺷﮏ و ﺗﻮ آﻏﻮﺷﻢ
ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﻨﮕﯿﻦ و آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﺎﯾﯽ اﺷﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ راه ﭘﻠﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد؛ دلِ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﮔﺮﻓﺖ. ارﺷﮏ و ﺑﻪ آﻏﻮش او ﺳﭙﺮدم و ﺧﻮدم ﻧﺎﺗﻮان و زﺧﻢ ﺧﻮرده و ﺧﺴﺘﻪ راه آﻣﺪه رو داﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﯾﻨﺖ رو ﺷﻨﯿﺪم:
-ﺑﺴﻪ! آوﯾﺴﺎ ﻣﺎدر ﺑﺴﻪ! ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ!
ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
-ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﻮدت ﺷﻮ! ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰت! ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺟﻮنِ آﻗﺎ! ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺟﻮنِ ﺧﺎﻧﻮم، ﺧﻮدت ﺷﻮ!
ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﭼﺸﺎم رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ از ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوﮐﺶ دوﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ! ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺸﻢ! ﻗﻮل!
ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪ. اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﻮاب رو ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ:
ـ ﻣﻦ ﻗﺎﺗﻠﻢ!
ﻗﺪم ﻫﺎم رو ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دوﯾﺪم. ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﺗﺎﻗﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﻠﺪونِ ﯾﺎدﮔﺎري ﻣﺎدر اﺷﮑﻢ ﺑﺎز در اوﻣﺪ. ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ
ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻘﻢ! ﮔﻠﺪون ﯾﺎدﮔﺎري ﻣﺎدرم رو ﺷﮑﻮﻧﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪا ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎش رو ﺑﺮدارم و ﺗﻮ ﺟﻌﺒﻪ اي ﺑﺬارم. ﺑﺎ ﺧﻄﻮر ﮐﺮدن اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﮐﻤﺪم رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن ﺷﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ دوﺑﺎره دوﯾﺪم. ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﻮﯾﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ
در ﺟﺎ ﮐﻠﯿﺪي ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺣﯿﺮان و ﻧﮕﺮان زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم.
ﺑﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪن ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪم. ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻮد از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدم! دو ﺳﺎل! اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ روﺣﯿﻪ ﻟﺬت
ﺑﺮدن از ﺣﯿﺎط ﺑﺎﺻﻔﺎﻣﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺮاﯾﺪ ﻣﺸﮑﯽ ﺧﺎك ﺧﻮرده ي ﮔﻮﺷﻪ ي ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ. درش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﻮﯾﯿﭻ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و
ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺣﯿﺎط دوﯾﺪم و اون و ﺑﺎز ﮐﺮدم. اون ﻗﺪر ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺎرﻫﺎي دﯾﮕﻪ رو اﻧﺠﺎم دادم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ
ﻣﻮﻗﻊ درون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮدم و ﭘﺎم و روي ﮔﺎز ﻣﯽ ﻓﺸﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺒﺮه ي ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ ﻣﯽ روﻧﺪم.
ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه اي رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ دوﯾﺪم، اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎم ﺑﻪ زور در ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺑﺎ
رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺑﻪ ﻟﺮزش اﻓﺘﺎد. واﺳﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮس، ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺗﻮ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﺑﺮﮔﺮدم، اﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﺎدآوري ﺣﺮف ﻣﺎدر ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻢ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ، اون اﺣﺴﺎس و ﺗﻮ ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ِ اون ﻫﺸﺖ ﻗﺒﺮ ﺣﺮﮐﺖ
ﮐﺮدم، اﻣﺎ اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اون ﻫﺎ رﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺪن روي اوﻟﯿﻦ ﻗﺒﺮ، )ﺷﻬﺪاد ﺑﺰرﮔﯽ،( ﭼﻮﻧﻪ ام ﺑﻪ ﻟﺮزش اﻓﺘﺎد. ﺳﺮم
رو ﺑﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﻮر ﺷﺪه اي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎري ﺑﺮدم، )آرﺷﯿﻦ ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ.( دﯾﮕﻪ آﺷﮑﺎرا اﺷﮑﺎم روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻧﺎراﺣﺘﯽ از ﺷﮑﺴﺘﻦ
دوﺑﺎره ام روي زاﻧﻮ ﻫﺎي ﻟﺮزاﻧﻢ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ روي اﺳﻢ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎري ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم، )آرا ﺟﻬﺎﻧﺒﺨﺶ.( ﺑﺎ دﯾﺪن ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﺮزاﻧﯽ ﺑﺮ روي
ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺸﺴﺖ، )ﻣﻬﺒﺪ ﺷﮑﯿﺒﺎ.(
ﺻﺪاي آرا ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ:
ـ ﮐﻮﻓﺖ، ﺷﻮﻫﺮ ذﻟﯿﻞ ﺧﻮدﺗﯽ. ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ، ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯽ.
ﻣﻬﺒﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ آرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
ـ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪا ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﺖ. ﻣﻦ ﺷﺎﻧﺲ آوردم ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ات ﻧﺮﻓﺘﯽ.
آرا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﻧﺎزي ﮔﻔﺖ:
ـ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﭘﺮرو ﻧﺸﻮ!
ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش رو آروم ﮐﺮد و ﮐﻨﺎرِ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:
ـ وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي، اون وﻗﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯽ دوﺳﺖ داري ﻗﺒﺮت ﮐﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﺗﺎ ﺣﺘﯽ ﺟﺴﻢ ﻣﺮده ﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺑﺎﺷﻪ!
ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ اش زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ا ﻣﻬﺒﺪ، ﺑﯿﺎ اﯾﻦ زﻧﺖ و ﺟﻤﻊ ﮐﻦ، داره ﻫﻤﻪ اش ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻣﯿﮕﻪ. ﻫﯽ ﺣﺮف از ﻗﺒﺮ و ﻣﺮگ ﻣﯽ زﻧﻪ. اَه! ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺗﻮ ﺷﻮﻫﺮ ذﻟﯿﻞ، ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ، ﺗﻮ
ﺷﻮﻫﺮ دوﺳﺖ، ﺗﻮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ي ﯾﮏ زنِ ﻧﻤﻮﻧﻪ، دﺳﺖ از ﺳﺮ ﮐﭽﻠﻢ ﺑﺮﻣﯽ داري ﺣﺎﻻ؟
و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﻣﻬﺒﺪ و آرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
دﺳﺘﻢ روي ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮي ﮐﻪ آﻓﺘﺎب اون رو داغ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷﺖ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ روي ﺧﻮدم ﻧﯿﺎوردم و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ دﯾﺪي آرا؟ آﺧﺮ ﺳﺮم ﭘﯿﺶ ﻣﻬﺒﺪي!
ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﺷﮑﻢ ﺷﺪت ﺑﺎرﺷﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﯿﺶ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺮاي ﭘﺎك ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﻧﮑﺮدم. ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻣﻬﺒﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﻬﺎر ﻗﺒﺮ دﯾﮕﺮ،
ﺧﺎﻟﻪ و ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﺰﯾﺰ و آﻗﺎﺟﺎن رو در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﺎد ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ، ﯾﺎد آوﯾﺴﺎ ﺟﺎن ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎي آﻗﺎﺟﺎن، ﯾﺎد آوا ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ،
ﯾﺎد ﺳﮑﻮت ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن و آراﻣﺶ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻪ! ﯾﺎد و ﺧﺎﻃﺮه ي اون روز ﮐﺬاﯾﯽ دوﺑﺎره ﺑﺮام زﻧﺪه ﺷﺪ!
ﺑﺎ ﻟﺬت روي ﮔﺎز ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دادم. ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ، اﻣﺎ ﻋﺰﯾﺰ و ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
ـ آروم ﺗﺮ دﺧﺘﺮ!
و آﻗﺎﺟﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و اﻧﮕﺎر ﺷﻮر ﺟﻮوﻧﯽ ﺗﻮ وﺟﻮدش زﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﻣﻬﺮش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ـ آوﯾﺴﺎ ﺟﺎن ﺑﺮو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﯿﻢ.
و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻏﺮﻏﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ و اون ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﻧﻮه ات و ﺑﮕﯿﺮي داري ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻬﺪاد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮ!
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽِ دﺧﺘﺮم اﯾﻤﺎن دارم ﺧﺎﻧﻮم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ!
از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻬﺒﺪ و دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺮام ﭼﺮاغ ﻣﯽ زد. ﺳﺮﻋﺘﻢ و ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻫﻢ در ﯾﮏ ردﯾﻒ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺷﯿﺸﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪم.
ﻣﻬﺒﺪ ﻫﻢ ﺷﯿﺸﻪ اش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدش ﺗﻮ ﺑﺎد ﮔﻢ ﺷﺪ:
ـ ﭼﺘﻪ دﯾﻮاﻧﻪ آروم ﺗﺮ ﺑﺮو! ﺑﺬار زﻧﺪه ﺑﺮﺳﯿﻢ!
ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺟﻮاب دادم:
ـ د ﻧﺸﺪ! ﺑﮕﻮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ از دﻧﺪه دو ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺮم!
آرا از ﮐﻨﺎر ﻣﻬﺒﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد:
ـ ﮐﺸﺘﻤﺖ آوﯾﺴﺎ! ﺷﯿﺮش ﻧﮑﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا!
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
ـ از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺰدﻻ ﺷﯿﺮ ﻣﯿﺸﻦ؟
ﻣﻬﺒﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرد و ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ و ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺎﺷﻪ. ﭘﺲ داري ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﯿﺖ ﻣﯽ ﻧﺎزي دﯾﮕﻪ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاره، ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮه!
ﺻﺪاي ﻣﻬﺒﺪ ﺑﻮي ﻃﻨﺰ ﮔﺮﻓﺖ:
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ. ﻫﺮﮐﯽ ﺑﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﯿﻠﻢ از ﺑﺎزﻧﺪه ﺑﮕﯿﺮه و ﺑﻪ ﺑﺎزﻧﺪه ﻣﯿﮕﻪ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺟﻠﻮ دورﺑﯿﻦ ﺑﺰﻧﻪ؛ ﺑﻌﺪﺷﻢ اون ﻓﯿﻠﻢ رو ﻣﯿﺬارﯾﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﺖ!
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
- دارﻣﺖ ﺷﻮﻫﺮِ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ!
آرا ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺲِ ﮐﻠﻪ ي ﻣﻬﺒﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯽ ﺷﻌﻮر ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺴﺖ! ارﺷﮏ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ! اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﯾﺎ ﭼﯿﻪ؟
ﻣﻬﺒﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎ ﻧﺘﺮﺳﯽ، ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ اداﻣﻪ داد:
- ﺳﻪ، دو، ﯾﮏ.
و ﺷﯿﺸﻪ اش رو ﺑﺎﻻ داد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺎز دادن و ﻣﻦ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺗﺎ ﺳﺮ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ از اون ﺟﻠﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ
و از او ﺟﻠﻮ زدم، اﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺒﻘﺖ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ي ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺟﻠﻮ داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ زﻫﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎﻣﯿﻮن ﺷﺪم،
ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺖ ِ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪم و اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻬﺒﺪ رﻓﺘﻢ و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﻫﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪ و ﻋﺰﯾﺰ و آﻗﺎﺟﻮن و
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ...
ﻣﻬﺒﺪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎدش، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ در ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ. ﻓﺮﻣﻮن از دﺳﺖ ﻣﻬﺒﺪ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و
ﯾﻪ راﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮﯾﻠﯽ رﻓﺘﻨﺪ.
ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ از آن ﻣﻬﻠﮑﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻮنِ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻣﻦ و ارﺷﮏ ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور ﺑﻮد ﮐﻪ ارﺷﮏ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﭼﺮا
ﮐﻪ اﺟﺴﺎد ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدن و ارﺷﮏ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﺮاشِ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. و اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﺎﻫﺎم ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اي ﮐﺎش ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ
ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ و اون ﻗﺪر ﺑﯽ ﺟﻬﺖ روي ﮔﺎز ﻓﺸﺎر ﻧﻤﯽ آوردم.
اﺷﮑﺎم ﺑﺎز روي ﺻﻮرﺗﻢ روان ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻗﺒﺮ آرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. زﯾﺮ ﻟﺐ آروم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. اﮔﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ اون ﮐﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎد ﺟﻮوﻧﯽ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ام ﻧﺒﻮد اﻻن ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﺷﻤﺎﻫﺎ زﯾﺮ ﯾﻪ ﺧﺮوار ﺧﺎك ﻣﺪﻓﻮن
ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻦ!
ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺧﻮدم و روي ﻗﺒﺮ ﻣﺎﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻮﻫﺎم و ﻧﺎز ﮐﻦ. ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﺳﺨﺘﯽ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﻦ. ﻣﻦ دﺧﺘﺮِ دردوﻧﻪ ي ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪم. اﯾﻦ آزﻣﺎﯾﺶ ﺑﺮام
زﯾﺎدي ﺑﺰرﮔﻪ.
ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻮزش ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﻏﯽ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم. ﻧﻮﺷﺘﻪ ي ﻃﻼﯾﯽ رويِ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ اﺳﻢ آرا رو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺶ
از ﭘﯿﺶ اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. آرا ﺣﻘﺶ ﻣﺮگ ﻧﺒﻮد. اون اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ارﺷﮏ در آﻏﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺑﻮد. روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﻘﺒﺮه ي ﻋﺰﯾﺰام ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدم و آﻫﺴﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ و ﻣﺎﻣﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺮد ﺑﺎر ﺑﯿﺎم. ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ و
ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ.
رو ﺑﻪ ﻗﺒﺮ آرا اداﻣﻪ دادم:
- آرا! دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ي ﮔﻠﻢ! ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ارﺷﮑﺖ و ﻃﻮري ﺑﺰرگ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ داري. ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.
ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﺷﮏ روي زﻣﯿﻦ رو ﺑﻪ روﯾﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ زدم ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪ:
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ و ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﮐﺎري ﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان، اﯾﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﺑﺸﻪ. دﯾﮕﻪ ﺗﻮان ﻧﺪارم! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺧﻮرد. ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. دﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﻣﺸﮑﯽ. ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻃﻮﺳﯽ دور ﻣﺸﮑﯿﺶ دوﺧﺘﻢ. آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ام ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رﻓﺘﻪ ﯾﻪ ﺟﺎي دور؟
ﺧﺪاي ﻣﻦ! اﻟﻬﯽ ﺑﮕﺮدم! دﺳﺘﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﺮق ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﯾﮏ آﻏﻮش ﺑﻮد. ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻮاده ي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ
ﮐﺠﺎن؟
ﺗﻮ آﻏﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﺰﯾﺪ و ﺳﺮش رو روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ. آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- اﺳﻤﺖ ﭼﯿﻪ؟
- ﺧﻮرﺷﯿﺪ.
دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻟﺨﺖ و ﭘﺮﭘﺸﺖ ﻣﺸﮑﯿﺶ ﮐﻪ دورش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻪ اﺳﻢ ﻗﺸﻨﮕﯽ. ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮاده ات ﮐﺠﺎن؟
ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﯾﻪ ﺟﺎي دور. ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﺶ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﻣﺎﻫﯽ رو ﺷﮑﻮﻧﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺎﻫﯽِ ﻗﺮﻣﺰم ﻣﺮد. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻦ و ﺻﺪا ﮐﺮد، ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ
ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮه. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا دﯾﮕﻪ ﻣﺎﻫﯿﺎم و ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ! ﻣﻦ و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺬار! ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺧﺘﺮش و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ
ذاره ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎت ﻧﺒﯿﻨﯿﺶ. ﺧﺎﻟﻪ، ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮان اون ﻣﺎﻫﯽِ ﻗﺮﻣﺰم ﻧﺒﺎﺷﻢ. اوﻧﻢ ﻣﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺪه و ﻓﻬﻤﯿﺪه از ﻗﺼﺪ ﻧﺒﻮده
ﮐﺎرم، اﻣﺎ...
اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و اداﻣﻪ داد:
- ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮام. ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻦ و اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاره.
در آﻏﻮﺷﻢ ﻓﺸﺮدﻣﺶ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻏﺼﻪ ﻫﺎش رو ﭘﺲ زده ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ! ﺑﺎﺑﺎت ﺧﯿﻠﯿﻢ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داره. ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ...
ﺻﺪاي ﻣﺮدي ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺻﺤﺒﺘﻢ ﻗﻄﻊ ﺑﺸﻪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ.
- ﺧﻮرﺷﯿﺪ! ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯽ؟ ﻫﺎن؟
ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺘﺮﺳﻪ و ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﻓﺸﺎر ﺑﺪه. ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ اون ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ! ﺑﺎ
ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و آﻫﺴﺘﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎت دوﺳﺘﺖ ﻧﺪاﺷﺖ اﻻن ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻧﺒﻮد و از ﻧﮕﺮاﻧﯽ داد ﻧﻤﯽ زد. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﯾﻪ ﺟﺎي دور رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺟﺎي ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ رو ﺑﺮايِ ﺑﺎﺑﺎت
ﺑﮕﯿﺮي. ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ زﺷﺖ ﻣﯿﺸﻪ.
ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ي آﺧﺮ ﻣﻦ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و از روي ﭘﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ:
-ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﺎي ﻣﻦ زﺷﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ اﺻﻠﻨﺸﻢ!
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻘﺪر ﺳﺎده ﻏﺼﻪ اش ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ روش رو ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎش رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ رﻓﺘﻨﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم.
اون ﻗﺪر ﺧﯿﺮه و ﻏﺮق در ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن از ﺣﻀﻮر آن دو ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﺰﯾﺰام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻏﺼﻪ ﻫﺎم رﻓﺘﻦ. ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﯽ زﻧﻢ. ﺑﺎز ﻫﻢ آﻏﻮش ﻣﺎدر ﻏﺼﻪ ﻫﺎي داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد.
ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻫﺮﮐﺪوم ﻣﯽ زﻧﻢ. اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﮔﻼب ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم. وﻟﯽ از دﻓﻌﺎت ﺑﻌﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﺷﻮن اﯾﻦ ﻃﻮري داغ
ﺑﺸﻪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ آرا ﮐﻪ از ﮔﺮﻣﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ زﯾﺎد زﯾﺮ ﮔﺮﻣﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد.
راه آﻣﺪه رو ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ، ﺷﺎدي، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﻫﺮ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﺣﺲِ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. آن ﻗﺪر زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﻣﺮده ﻫﺎي
ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن دارن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﮐﺴﯽ در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻤﯽ از ﻓﮑﺮم ﺗﺮﺳﯿﺪم!
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رﻓﺘﻢ. در دو ﻗﺪﻣﯿﺶ اﯾﺴﺘﺎدم. ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم؟ و ﺗﺎزه ﺧﻮدم ﻫﻢ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدم؟ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ازش ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮم. ﮔﻠﻮم و ﺻﺎف ﮐﺮدم و ﺑﺎ روﯾﯽ زرد ﺷﺪه درِ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﻮارش ﺷﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ
اﺣﺘﯿﺎط و ﺳﻼم و ﺻﻠﻮات ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﺑﺎ اون ﺳﺮﻋﺖ آﻫﺴﺘﻪ ام ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﯿﮑﻪ اي رو ﺑﻪ ﺟﻮن
ﺧﺮﯾﺪم. ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﺒﺎس ﺷﻮﯾﯽ ﭼﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي؟
ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ـ اي ﺑﺎﺑﺎ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮي، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﯾﻪ ﺑﻮﺳﺶ ﺑﮑﻨﯽ ﺧﻮد ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدﮐﺎر ﺧﺮ ﮐﯿﻒ ﻣﯿﺸﻪ!
ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ روش ﯾﺎ ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﯾﺎ ﻓﺤﺶ ﻣﯽ دادن ﯾﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎي ﺧﻨﺪه دار ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻣﻦ ﺗﺎزه اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺮدم
ﻣﺎ ﺑﺎﻓﺮﻫﻨﮕﻦ!
ﺑﺎ ﻫﺰار ﺟﻮن ﮐﻨﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﯿﺮون ﭘﺎرك ﮐﺮدم. آﻫﺴﺘﻪ در رو ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪم ﺑﺎز
ﮐﺮدم و ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﯾﻨﺖ و ارﺷﮏ ﻣﻦ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل و وﺿﻊ ﺑﺒﯿﻨﻦ. ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم ﻣﺮﺗﺐ و آراﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻫﻨﯽِ زﻧﮓ زده اي ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ي ﺣﯿﺎط ﺑﻪ ﺗﺮاس ﻃﺒﻘﻪ دوم راه داﺷﺖ رﻓﺘﻢ. آﻫﺴﺘﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮﺑﻢ در
ﺗﺮاس ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻣﻦ وارد ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم و از اون ﺟﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدم رو وارد اﺗﺎﻗﻢ ﮐﺮدم.
ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﮑﻪ ﻫﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ ي آﯾﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. واﻗﻌﺎ ﮐﻪ دﯾﻮوﻧﮕﯽ ﻫﻢ ﻋﺎﻟﻤﯽ داره. ﺟﻌﺒﻪ ﻟﻮازم آراﯾﺸﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺧﺎﻟﯿﺶ ﮐﺮدم و ﺗﮑﻪ ﻫﺎي
ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮔﻠﺪانِ ﯾﺎدﮔﺎري ﻣﺎدر رو در اون رﯾﺨﺘﻢ و درش رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻻي ﮐﻤﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺗﮑﻪ ﻫﺎي آﯾﻨﻪ رويِ دراور ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﯽ از اون
ﻫﺎ در ﻫﻤﻮن ﻗﺎب آﯾﻨﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن و ﻓﻘﻂ دو ﺗﯿﮑﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ روي ﻓﺮش اﺗﺎﻗﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺮﺷﻮن داﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ
ﺗﺤﺮﯾﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮐﻤﺪم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎسِ ﻃﻮﺳﯽ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ روي آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻪ اش ﮔﺸﺎد و ﻗﺴﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روي
ﺑﺎﺳﻨﻢ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد رو ﺑﺎ ﺷﻠﻮارﮐَﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ روي زاﻧﻮ ﺑﻮد رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎمِ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﺴﺖ و ﺷﻮي
ﺧﻮدم و در آﺧﺮ اون ﻗﺪر از ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﻗﺒﺮاق ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودي ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﻪ، ﺧﻮدم ﺷﮏ ﮐﺮدم! ﻟﺒﺎس ﻫﺎ
رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﻣﻨﻈﻤﯽ ﺗﺎ روي ﮐﻤﺮم ﺑﻮد رو آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ ي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﺎ ﻓﮑﺮي ﺑﻪ
ﺣﺎل ﻣﻮﻫﺎم ﺑﮑﻨﻢ. ﺳﺮم ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎي ﻣﻮﻫﺎم زدم ﺗﺎ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺘﯽ ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻮﻫﺎيِ ﺳﺮم ﻧﺼﻒ ﻧﺸﻪ. ﺷﺎﻧﻪ رو ﺑﻪ دﺳﺖ
ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻪ اي از ﻣﻮﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ دردم ﺑﯿﺎد ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﮐﺮدن اون دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﻫﻤﻪ ي
ﻣﻮﻫﺎم رو ﺷﻮﻧﻪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺑﺮس ﭘﯿﭻ و ﺳﺸﻮار ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺸﻮن اﻓﺘﺎدم و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻫﺎم ﺧﺸﮏ و ﺑﺮاق ﺷﺪ و ﻓﺮﻫﺎيِ ﻃﺒﯿﻌﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﻧﻤﺎﯾﺶ
ﮔﺬاﺷﺖ. از ﻧﺘﯿﺠﻪ ي ﮐﺎرم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ ﺑﻮدم. ﮐﺶِ ﺑﻨﻔﺸﯽ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮐﺶ ﺑﺴﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم
ﮐﺮدم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اون آﯾﻨﻪ ي ﺷﮑﺴﺘﻪ ﭼﯿﺰِ ﺧﺎﺻﯽ از ﮐﻞِ ﻫﯿﮑﻠﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ ﺗﻤﯿﺰيِ وﺟﻮدم رو ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن از آﯾﻨﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ
ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ درﺑﯿﺎﺑﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎزش ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻬﻤﺎن ﻟﺐ ﻫﺎم ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ درِ دوﺳﺘﯽ رو ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ
آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖ و در دو دو ﻣﯽ زد. ﻟﺒﺨﻨﺪم رو ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺑﻪ ﺟﺎيِ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎم روي ﻧﺮده ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺴﯿﺮ رو ﺳﺮ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرم ﮐﻤﯽ ﺗﺎ ﺣﺪودي ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ
وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻮل آرا از اﯾﻦ ﻣﯿﻤﻮن ﺑﺎزي ﻫﺎ در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ:
- زﯾﻨﺖ ﺟﻮﻧﻢ و ﭘﮋﻣﺮده ﻧﺒﯿﻨﻢ! ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ي ﻣﺎ رو ﻧﺪﯾﺪﯾﺪ؟
زﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻣﺎت ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و از ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﻢ در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ارﺷﮏ ﻫﻢ روي ﻣﺒﻞ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اردك زرد رﻧﮓ ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دادﻧﺶ ﺻﺪاي ِ ﺑﻮق ﻣﺎﻧﻨﺪي در ﻣﯽ آورد، ﺗﻮ دﺳﺘﺎش داﺷﺖ و ﺗﻤﺎم
وﺟﻮد ﻋﺮوﺳﮏ رو ﭘﺮ از ﺗُﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد! از ﺑﺲ ﺑﺎ دو ﺗﺎ دﻧﺪان ﻫﺎي ﻣﻮﺷﯿﺶ ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ از ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻣﯽ ﺑﺮد و
ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد ﺗﺎ ﺻﺪايِ ﻋﺮوﺳﮏ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ درﺑﯿﺎد. از ﭘﯿﮑﺎرِ ارﺷﮏ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﺪاي ﻣﻦ! آرا! ﭼﻪ ﻗﺪر ارﺷﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮردﻧﯽ ﺗﺮ اوﻣﺪه.
ﺑﺎ ذوﻗﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯽ داد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ارﺷﮏ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم.
ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﮐﻞ ﻋﺮوﺳﮏ رو ﯾﺎدش رﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي درﺷﺖ ﻣﺸﮑﯽِ ﺑﺮاﻗﺶ در ﺑﯿﻦ اون ﺻﻮرت ﺗُﭙﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه
ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ زﯾﻨﺖ ﺟﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﭘﺮ از ﺳﺮ و ﺻﺪا روي ﻟﭗ ﻫﺎي آوﯾﺰوﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺪش ﺑﯿﺎد و اﺧﻢ ﮐﻨﻪ و ﻟﺐ ورﭼﯿﻨﻪ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺻﻮرت ارﺷﮏ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ِ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺗُﭙﻠﺶ رو
ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد. دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻧﺪازه ي دو ﺗﺎ ﺗﻮپ ﺗﻨﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. ارﺷﮏ ﻫﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از زدن ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد
ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺜﻪ ﻫﺎش ﺑﺎ دو ﺗﺎ دﻧﺪون ﻣﻮﺷﯿﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ! اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺗﻘﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر
دﯾﮕﻪ ﻟﭙﺶ رو ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ رو ﻣﺒﻞ و ﻓﺮار ﮐﺮدم. ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔﺸﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و زﺑﻮﻧﻢ و
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ آوردم ﺑﯿﺮون و ﮐﺮدم ﺗﻮ. ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ.
زﯾﻨﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ. اون ﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﮐﻪ ارﺷﮏ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و دﻧﺪون ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻦ.
رو ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻣﺎدراﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ:
- زﯾﻨﺘﯽ ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ. ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﺪ؟
زﯾﻨﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ و ﺟﻮاب داد:
- ﻧﻪ ﻣﺎدر ﻣﮕﻪ ﭼﯿﺰي از ﮔﻠﻮي ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎ اون اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ؟ ﺑﯿﺎ ﻋﺰﯾﺰم، ﺑﯿﺎ دﺧﺘﺮِ ﮔﻠﻢ، ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻏﺬاﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
ﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﺴﻞ ﺷﺪم. واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﯾﻪ ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ زود ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻪ، ﻫﺎن؟
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻮ ﭘﯿﺶِ ارﺷﮏ ﺑﺎش ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﻧﺎﮔﺖ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺬارم ﺗﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻪ!
- ﭼﺸﻢ.
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ذوق ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺸﻤﺖ ﺑﯽ ﺑﻼ.
ﭘﯿﺶ ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- واي ارﺷﮏ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮ ﺧﻮردﻧﯽ ﺷﺪي! ﻧﺰﻧﻢ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺨﻮرم؟
ارﺷﮏ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺻﻮرت ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ي ﻣﺪل ﺧﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. اوم ﻣﺪل ﺧﺮي ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ دﯾﮕﻪ! ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه
ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
ﯾﻪ ﮐﻢ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﭘﯿﺘﯿﮑﻮ ﭘﯿﺘﯿﮑﻮ از ﺧﻮدش در آورد. ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺶ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﭼﺮا ﻣﺪل ﺧﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه
ﺷﺪه؟ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ؟ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺰﻧﻪ! ﺧﺐ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ! ﭘﯿﺘﯿﮑﻮ ﭘﯿﺘﯿﮑﻮ ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﺮ ﺳﻮاري ﻣﯽ ﺧﻮاد؟
دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ. ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﺮد و ﺑﺎ دو ﺗﺎ
دﺳﺖ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ام. ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﺗﻨﺪ دﺳﺘﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻫﯽ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ زد ﺗﻮ ﺳﺮم. زﯾﻨﺖ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ
دو ﺗﺎ در اون ﺣﺎﻟﺖ زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﭼﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺧﻮش ﺧﻨﺪه ﺷﺪ! ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪه!
زﯾﻨﺖ ﺑﯿﻦ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﮐﻮﻟﯽ ﺑﺪي! راﺳﺘﺶ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ روي ﺗﻮ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻬﺶ ﮐﻮﻟﯽ ﻣﯽ دادم و ﺣﻮاﺳﺶ و از ﺗﻮ ﭘﺮت ﻣﯽ
ﮐﺮدم.
ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم. ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ ﺑﻮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ؟ ﺳﺨﺘﻪ، ﺧﯿﻠﯽ، اون ﻫﻢ
ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اراده ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺟﻠﻮ روم ﻣﻬﯿﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻦ رو ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺮد ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺎر ﺑﯿﺎرﻧﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﺎﯾﺪ
اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻨﺪ زﯾﺎد روي اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺎﻧﻮر ﺑﺪن ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ و اون ﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ﺷﻖ
ﺑﺎزي. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻪ و ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻪ؟
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺪرك دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺷﻐﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ؟ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﺣﻮادث روزﻧﺎﻣﻪ ﺟﻠﻮيِ روم ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ. دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﮐﻪ
ﺑﻬﺸﻮن ﻫﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﺪ! واي داﺳﺘﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد آرا ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮه. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﻨﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮم و
از ﻣﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻬﺎرت در ﮐﺎر ﺑﺨﻮان؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ ﺑﺮﺳﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ درﺧﻮاﺳﺘﺸﻮن رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ؟
ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﺗﮑﺎن دادم ﺗﺎ اﻓﮑﺎر ﭘﻠﯿﺪ از ذﻫﻨﻢ دور ﺑﺸﻦ! ﻧﻪ! واي ﺧﺪايِ ﻣﻦ اﺻﻼ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ؟ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه
دادم ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ؟
از اﻓﮑﺎر ﻣﺰﺧﺮﻓﻢ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ام ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و دوﻻ ﺷﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدش
رو رويِ ﮐﻤﺮم ﺑﻨﺪازه. وﻗﺘﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﯿﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺟﺎش اﻣﻦ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ، زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﻮﻧﺪﻣﺶ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻫﺎش رو
ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و دﺳﺖ ﻫﺎي ﺗﭙﻠﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺿﺮبِ ﺳﻼم و ﺻﻠﻮات از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
ارﺷﮏ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻬﺶ ﺳﻮاري ﻣﯽ داد اوﻟﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻫﺎ و ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎيِ
ﻣﻦ ﺑﺎ ذوق زﯾﺎدي ﻣﻦ رو ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﯿﺘﯿﮑﻮ ﭘﯿﺘﯿﮑﻮي ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﺟﯿﻎ ﻫﺎي ﭘﯽ در ﭘﯿﺶ ذوﻗﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮن
ﻣﯽ داد!
ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻪ رو ﺻﺪاي ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد. اون ﻗﺪر ﺷﻠﻮغ ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ زﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮه، ﻫﻢ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﻦ ﮔﺮد ﺷﺪ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ارﺷﮏ! زﯾﻨﺖ ﺟﻮﻧﻢ ﭼﻪ ﺻﺪاي ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺘﺎ!
ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ روي ﭘﺎي ﻣﻦ ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﺎﮔﺖ ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﺮداره و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺖ ﻫﺎ!
- زﯾﻨﺘﯽ ارﺷﮏ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮره؟
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻦ روش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ام!
- ﭘﺲ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮره؟
- ﻣﺎﺳﺖ و ﻧﻮن!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- اون و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ، اﯾﻦ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ؟
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﺧﻨﮕﯽِ زﯾﺎد ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد:
- ﻣﺎدر ﻧﻮن و رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺳﺖ. ﻧﺮمِ ﻧﺮم ﮐﻪ ﺷﺪ آروم آروم ﻣﯿﺪم ﺑﭽﻪ ام ﺑﺨﻮره.
- آﻫﺎن. ﭘﺲ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺑﺪم.
- ﺑﯿﺎ ﻣﺎدر.
ﮐﺎﺳﻪ ﻣﺎﺳﺖ و ﻧﻮن رو از زﯾﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ارﺷﮏ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎﺳﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎﺗﺶ ﭼﯿﻪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ام ام ﮐﺮدن! ﻗﺎﺷﻖِ ﮐﻮﭼﮏ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ
و ﯾﮏ ﮐﻢ ﭘﺮش ﮐﺮدم و ﻗﺎﺷﻖ رو ﺑﺮدم ﺑﺎﻻ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺎ اداي ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻏﺬايِ ارﺷﮏ رو دادن ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرم ﮐﻠﯽ ذوق ﮐﺮد. ﺑﻌﺪش آروم آروم
ﻏﺬاي ﺧﻮدم رو ﺧﻮردم و ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻏﺬاي ﺧﻮدم رو ﻣﯽ ﺧﻮردم ارﺷﮏ ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد. آروم ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم و ﺑﺮدم ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و
ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮي ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﮔﻔﺘﻢ. در اﺗﺎﻗﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و روي ﺗﺨﺘﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﺎ ﻣﺮورِ ﺧﺎﻃﺮات اﻣﺮوز ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ
ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎي آﺧﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
ﻓﺼﻞ دوم)ﺛﺒﺖ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮه يِ ﺗﻠﺦ(
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻐﻞ زﯾﻨﺖ ﺑﻮد. ﻧﺒﺎﯾﺪ وﺿﻊ زﻧﺪﮔﯿﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺧﻮﻧﻪ، ارﺷﮏ، زﯾﻨﺖ، ﻣﻦ، ﻫﻤﻪ ﺧﺮج داﺷﺘﯿﻢ. ﺳﺮي ﺗﮑﺎن
دادم و رو ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- زﯾﻨﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺑﯿﺮون!
زﯾﻨﺖ ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺖ و ﺣﻮاﺳﺶ و ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﺶ در ﺣﺎل دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﺑﻮد داد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ و در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. رو ﺑﻪ آﯾﻨﻪ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ دﯾﮕﻪ آوﯾﺴﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮردي و ﺧﻮاﺑﯿﺪي ﺑﺴﻪ! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي دﻧﺒﺎل ﮐﺎر. زﯾﻨﺖ، ﯾﺨﭽﺎﻟﯽ رو ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داره ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ روت
ﻧﻤﯿﺎره، وﻟﯽ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﮐﺒﮏ ﺳﺮت و ﺑﮑﻨﯽ زﯾﺮِ ﺑﺮف.
ﭘﻠﮏ ﻫﺎم و ﻣﺤﮑﻢ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي راﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪم رﻓﺘﻢ. ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺳﺒﺰِ ﻟﺠﻨﯿﻢ و در آوردم و ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺷﻠﻮار ﮐﺸﯽِ ﭼﺴﺒﻮن ﻣﺸﮑﯽ
ﺑﺎ ﺷﺎل ﻣﺸﮑﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آروم آروم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ از وﺿﻊ ﻟﺒﺎس ﻫﺎم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم، آراﯾﺶِ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ ﮐﺮدم و ﺷﺎل رو
ﻣﺤﮑﻢ و ﺳﻔﺖ روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﯾﮕﺮ از اون وﻟﻨﮓ و ﺑﺎزي ﻗﺒﻞ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد! اﻻن ﻣﻦ ﯾﮏ دﺧﺘﺮِ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ اوﻣﺪم ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرم دﻫﻦِ
ﻣﺮدم رو از ﻏﯿﺒﺖ و ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺣﺘﺮاﻣﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ي ﻣﺸﮑﯿﻢ و ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ﻧﺒﻮد و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم. رو ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻤﮑﻨﻪ دﯾﺮ ﺑﯿﺎم. واﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎر و ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻧﻤﻮﻧﯿﻦ.
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﮕﺮان ﺟﻮاب داد:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﺎدر ﺗﺎ دﯾﺮوﻗﺖ ﻣﻮﻧﺪن واﺳﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ زود ﺑﯿﺎي!
ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ دﻟﺶ رو ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ، وﻟﯽ ﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﮔﻮش ﮐﻨﻪ! ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯿﭻِ
ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺮاﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ دمِ دﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ دار و ﻧﺪار ﻣﻦ
واﺳﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺮس رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﺮﺳﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻢ ﺑﺸﻪ.
ﻣﺎﺷﯿﻦ رو از ﻫﻔﺘﻪ ي ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮐﻨﺠﮑﺎو دﺧﺘﺮ و
ﻣﺎدري ﮐﻪ ﺟﻠﻮي درِ ﺧﺎﻧﻪ ي رو ﺑﻪ روﯾﯽِ ﻣﺎ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺧﻮردن ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺴﺘﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷﺪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ
ﮔﻔﺘﻦ دو ﺳﺎل ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن و ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﮐﯿﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺳﺮﺧﻮش داره ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦِ ﺧﺎك ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾﻦ
ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ اون ﻣﺎدر ﭘﯿﺮ و دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ زدم و ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﻧﺸﻮﻧﻪ ي اﺣﺘﺮام ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و ﺑﺎ
ﺑﺴﻢ ا... دﻧﺪه رو ﺧﻼص ﺑﻮدﻧﺶ رو اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم و اﺳﺘﺎرت رو زدم. ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﮐﻼج و ﮔﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺎم رو
ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ از روي ﮐﻼج ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ ﮔﺎز رو ﻓﺸﺎر دادم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. اول ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ روﻧﺪم ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮﯾﺰه. ﻓﻠﺸﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه
ﺧﻮدم آورده ﺑﻮدم رو ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ زدم و آﻫﻨﮓ My Confessionاز ﺑﺎﻧﺪ ﻫﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ:
I have been blind
ﮐﻮر ﺑﻮدم
Unwilling
ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ
To see the true love You're giving
ﻋﺸﻖ راﺳﺘﯿﻨﺖ را ﺑﺒﯿﻨﻢ
I have ignored every blessing
از ﻫﺮ رﺣﻤﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه ام
I'm on my knees
زاﻧﻮ زده ام
Confessing
اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
That I feel myself surrender
ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ
Each time I see your face
ﻫﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ات ﻣﯽ اﻓﺘﺪ
I am staggered by your beauty
ﺣﯿﺮان زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮام
Your unassuming grace
زﯾﺒﺎﯾﯽ و وﻗﺎر ﺑﯽ ﺗﺼﻨﻌﺖ
And I feel my heart is turning Falling into place
و ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي اﺻﻠﯽ ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺮدد
I can't hide it
ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﺮد
Now hear my confession
ﺣﺎل ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﻓﻢ ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎر
I have been wrong about you
در ﻣﻮرد ﺗﻮ در اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮدم
Thought I was strong without you
ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻗﻮي ام
For so long
ﻣﺪت ﻫﺎ
Nothing could move me
ﭼﯿﺰي ﻣﺘﺎﺛﺮم ﻧﻤﯽ ﮐﺮد
For so long
ﺑﺮاي ﻣﺪت ﻫﺎ
Nothing could change me
ﭼﯿﺰي ﺗﻐﯿﯿﺮم ﻧﻤﯽ داد
Now I feel myself surrender Each time I see your face I am captured by your beauty
اﺳﯿﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮام
Your unassuming grace And I feel my heart is turning Falling into place I can't hide it Now hear my confession
You are the air that I breathe
ﺗﻮ ﻫﻮاﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ
You're the ground beneath my feet
ﺗﻮ زﻣﯿﻦ زﯾﺮ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ
?When did I stop believing
ﻣﻦ ﮐﯽ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﺮداﺷﺘﻢ؟
اﯾﻦ آﻫﻨﮓ و ﻣﻌﻨﯿﺶ و ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ از اول ﻣﯽ زدم. ﺑﻪ ﭘﺎرك ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺳﺎﯾﻪ
زﯾﺎد ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ رﺳﯿﺪم و ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺎرك ﮐﺮدم. درِ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﺎرك رﻓﺘﻢ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي
ﮐﺎرﯾﺎﺑﯿﺶ و ﺧﺮﯾﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرك ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. اون ﻗﺪر رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺗﺎ ﺟﺎيِ ﻣﺪ ﻧﻈﺮم و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. زﯾﺮ ﯾﻪ درﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ
ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮد ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻧﻪ اﮐﺎﻟﯿﭙﺘﻮس ﺑﻮد ﻧﻪ ﮐﺎج! ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺰرگ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻤﻦِ اون ﯾﻪ ﻗﺴﻤﺖ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه زدن. زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ
درﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو اﻃﺮاﻓﻢ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﺮدم و ﺗﻨﻬﺎ وﺳﯿﻠﻪ ي ﺗﻮيِ ﮐﻮﻟﻪ ام رو در آوردم و از ﯾﮑﯽ از روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن
ﺗﮏ ﺗﮏ آﮔﻬﯽ ﻫﺎ. ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺪن ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ اﻓﺴﺮده ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺮم و ﺑﻪ درﺧﺖ ﭘﺸﺘﻢ زدم و ﻏﺮﯾﺪم:
- اه ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ دارم. ﻣﻌﺮﻓﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﺎري از ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎرم؟ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﺎري ﻣﯽ ﺧﻮان؟ د آﺧﻪ
ﻻﻣﺼﺒﺎ آدم ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ﻫﺎن؟!
از ﺣﺮص دﺳﺘﻢ و ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و ﺑﻪ زﻣﯿﻦِ ﭼﻤﻦ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم ﮐﻪ از ﻗﻀﺎ ﺳﻮﺳﮑﯽ ﮐﻪ رو ﭼﻤﻦ ﺑﻮد و ﻧﺪﯾﺪم و زﯾﺮ دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ام ﻟﻪ ﺷﺪ و ﺟﻮن داد.
اَه! ﺑﯿﭽﺎره واﺳﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﻦ ﻣﺮد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﮑﻮيِ آﺑﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻮد، ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺷﺴﺘﻢ.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﺤﻨﻪ اي ﮐﻪ در ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎيِ ﭘﺎرك ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺸﺎدي روي ﻟﺒﺎم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ.
ﺑﻪ ﻗﻮلِ آرا ﻧﯿﺸﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ. اﺻﻼ ﻫﻢ راه ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ!
ﯾﻪ دﺧﺘﺮ و ﯾﻪ ﭘﺴﺮ در ﺣﺎل ﮐﺎراي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي ﺑﻮدن. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو از اﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ؟ ﻧﻤﯿﮕﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﯾﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺠﺮد ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ دﻟﺶ
ﻣﯽ ﺧﻮاد! اُه ﺟﺎيِ ﻣﺎﻣﺎنِ ﮔﻠﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽِ ﻣﻌﺮوف ﻧﺜﺎرم ﮐﻨﻪ و ﺑﮕﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ. ﻣﻦ دﻟﻢ ﮐﺎراي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي ﻣﯽ ﺧﻮاد؟
آروم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮدﻧﻢ و ﻣﺎﺳﺎژ ﻣﯽ دادم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﺧﻮردم. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ ﺧﺐ دﻟﻢ ﮐﺎراي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد وﻟﯽ ارواح ﺷﮑﻢ اون از ﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﺒﺮا، ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از ﺳﻦِ ﻫﺠﺪه رد ﺷﺪﯾﻢ اﻣﺎ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﯾﻪ
ﮐﺎر + ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﯾﻢ. دﻟﻤﻮن ﺧﻮش ﺑﺸﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻢ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﻮدم ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻨﺎش ﺗﺎ ﭘﺲِ ﮔﺮدﻧﻢ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ رﯾﺸﻪ ي ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﮐﻞ از وﺟﻮدم ﻣﺤﻮ ﺑﺸﻪ. ﺑﺎ
ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﯾﻪ دﺧﺘﺮِ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﺧﻨﺪه ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ ﭘﺴﺮ اﻟﮑﯽ درازِ ﻻﻏﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه
ﻣﯽ ﮐﺮد، اوﻧﻢ دﺧﺘﺮ و در ﺧﻨﺪﯾﺪن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﯾﺎ ﺟﺪ ﺳﺎدات ﻧﮑﻨﻪ ﺣﺮﻓﺎم و ﺷﻨﯿﺪن؟ آﺑﺮوت ﭘﺮ ﭘﺮ آوﯾﺴﺎ! اﺻﻼ ﺧﯿﺮه ﺳﺮ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻣﺚ ﺑﭽﻪ ي آدم ﺑﮕﯿﺮي آﮔﻬﯽ ﺑﺨﻮﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﻪ ﮐﺎره اي
ﺑﺸﯽ. اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪي واﺳﻪ ﭼﯽ ﻧﻄﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ دو ﺗﺎ اﻟﺪﻧﮓ ﻣﺚ اﯾﻦ دو ﺗﺎ اﻻن از ﺧﻨﺪه ي زﯾﺎد ﺧﻮدﺷﻮن و ﺧﯿﺲ ﮐﻨﻦ؟
دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ژﮐﻮﻧﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ اون دو ﺗﺎ از ﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﺒﺮ و ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﯽ ﺑﺪﯾﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﺎراي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ رﺳﯿﺪن!
و ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ﺑﻠﻨﺪي زد. رو آب ﺑﺨﻨﺪي ﺑﯽ ﻧﻤﮏ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺷﺮﻣﻨﺪه. ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن. ﻗﺼﺪ و ﻏﺮﺿﯽ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺎم ﻧﺒﻮد. ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ!
و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ راﻫﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺎر و ﺑﻨﺪﯾﻠﻢ و رويِ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺎك ﺳﺎزي
ﮐﺮدم، از ﺻﺤﻨﻪ ي ﺟﺮم ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رﻓﺘﻢ. ﺗﺎ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ اون دو ﺗﺎ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎ اون دو ﺗﺎ ﻧﯿﺶ ﺑﺎزا رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺳﻮار
ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦِ ﺷﺎﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﮏ و ﭘﯿﮏ ﺷﺪن و رﻓﺘﻦ. د ﺑﮕﻮ ﭼﺮا واﺳﺸﻮن ﺑﻮس وﺳﻂ ﭘﺎرك ﻧﺎت ﭘﺮاﺑﻠﻢ ﺑﻮد! ﻧﮕﻮ ﻣﺮﻓﻪ ﻫﺎي ﺑﯽ درد آزادن! از اوﻧﺎ ﮐﻪ
ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﺎﺷﻮن زن و ﻣﺮد ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺐ دو ﻗﻠﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪن و ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺟﺪا ﻧﻤﯿﺸﻦ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﺮاﯾﺪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر ﭘﺮاﯾﺪ ﮔﻠﻢ اﯾﻦ روزا ﻣﺪه ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﻦ! اﺳﭙﺮت ﺗﺮه! اوﻧﺎ ﺧﺰن ﮐﻪ ﺳﻮار اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﻧﮑﯿﺎ ﻣﯿﺸﻦ! ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮي
ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر ﻧﺎزي! ﻋﺰﯾﺰِ...
ﺟﻤﻠﻪ ام و ﻧﺎﻗﺺ وِل ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﻣﺚ ﺧﻮره از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ي ﻣﺮﻓﻪ ﺑﯽ درد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد اﺟﺎزه دادم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺘﺎزه.
دﺳﺘﻢ رو روي ﻓﺮﻣﻮن ﮐﺸﯿﺪم و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- اﺻﻼ آره ﻣﻨﻢ ﻣﺮﻓﻪ ﺑﯽ درد ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ!
ﻣﺎﺷﯿﻦ و روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺎرك دﯾﮕﻪ ﺑﺮم و اون ﺟﺎ ﭘﺎﺗﻮق ﮐﻨﻢ. ﭘﺎرك ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ و ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﻣﺤﻞِ دﻟﺨﻮاﻫﻢ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا
ﮐﺮدم. از ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎﺻﻔﺎ ﺗﺮ و دﻧﺞ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺑﺴﺎﻃﻢ و ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم و اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺟﺪي ﺗﺮ ﭘﯿﮕﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺷﺮاﯾﻂ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ زﻧﮓ ﻣﯽ
زدم و اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻋﺬرم و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ آﮔﻬﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، اﻣﺎ آﺧﻪ ﻣﻨﺸﯽِ ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺸﻢ. اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ آوﯾﺴﺎ دوﺳﺖ
داري و ﻧﺪاري دﯾﮕﻪ واﺳﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻄﺮح ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎر و ﭘﻮﻟﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﺮح ﺑﺎﺷﻪ، ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ! ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ زﻧﮓ زدم. ﺻﺪاي ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ در ﺗﻠﻔﻦ
ﭘﯿﭽﯿﺪ:
- ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺠﺎريِ آروﯾﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﻼم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﮔﻬﯽ ﺗﻮن زﻧﮓ زدم.
ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺟﻮاب داد:
- ﺑﻠﻪ. ﺷﺮاﯾﻂ و دارﯾﺪ؟
- ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﺎر ﻧﺪارم وﻟﯽ دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ دارم. ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺑﮑﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﻪ اﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا.
اه ﻟﻌﻨﺘﯽ! اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا از ﮐﺠﺎم در اوﻣﺪ!
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺟﻮاب داد:
- ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﻪ آدرس ﺗﻮيِ آﮔﻬﯽ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﻌﻨﯽ اﺳﺘﺨﺪاﻣﻢ؟
ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﺟﻮاب داد:
-ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﻦ.
واي ﺧﺪاﯾﺎ ﮔﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﮔﻨﺪ! ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ رﺳﻢ، ﻓﻬﻤﯿﺪم ارﺗﺒﺎط و ﻗﻄﻊ ﮐﺮده. ﻟﻌﻨﺘﯽ!
ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﺸﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد! اوه ﯾﻪ ﺳﻮال! ﻣﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺮﮐﺖ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪم، وﻟﯽ ﮐﻤﯽ
اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎرﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ رﺑﻂ دادم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. اون ﻗﺪر در ﮔﯿﺮ و دارِ اﺳﺘﺮﺳﻢ
ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ! ﮐﯽ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﻟُﭗِ ارﺷﮏ و ﺑﻮﺳﯿﺪم و وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم و ﻟﺒﺎﺳﺎم و درآوردم و روي ﺗﺨﺘﻢ
دراز ﮐﺸﯿﺪم. اﻧﮕﺎر اون ﺑﺎزه ي زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﺟﺴﻤﻢ ﻧﺒﻮدم و از ﺑﯿﺮون داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎراش و ﭼﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ
اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶِ زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ از ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪ درآورده ﺑﻮد. اون ﻗﺪر ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ آﺧﺮ
ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺳﺎﻋﺖ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ و دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن دﻧﺪوﻧﺎم ﺷﺮوع
ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن. اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردن رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺷﻠﻮار و ﺷﺎل دﯾﺮوزم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻗﻬﻮه اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎ زﯾﺮ
زاﻧﻮﻫﺎم ﺑﻮد. ﺷﺎﻟﻢ و ﺳﻔﺖ رويِ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﺎرِ ﻣﻮم ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﺸﻪ. ﮐﯿﻒ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎﻧﻪ ي ﻗﻬﻮه اي ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ
اوﻣﺪم. ﺳﻼﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن و ارﺷﮏ ﮐﺮدم و رو ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- دارم ﻣﯿﺮم ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ. ﭼﯿﺰي از ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي زﯾﻨﺘﯽ؟
زﯾﻨﺖ ﻗﺮآن ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آﯾﺖ اﻟﮑﺮﺳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑﻬﻢ ﻓﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد ﺟﻮاب داد:
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﺖ. ﻣﺮاﻗﺐِ ﺧﻮدت ﺑﺎش.
ﺑﻮﺳﻪ اي رويِ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎ ﮐﻔﺸﯽ رﻓﺘﻢ و ﮐﻔﺶ ﻣﺸﮑﯽِ رﺳﻤﯽ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯿﻢ و ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ي ﻧﻮك ﺗﯿﺰي ﻫﻢ داﺷﺖ و
ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺑﺴﻢ ا... ﮔﻔﺘﻢ و از در ﺑﯿﺮون زدم. دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﺮون ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدم و دردﺳﺮ واﺳﻪ ﺑﯿﺮون آوردن ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﻧﻮمِ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ رو ﺑﻪ روﯾﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺚ دﯾﺮوز ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺳﺮم رو ﺑﻪ
ﻧﺸﻮﻧﻪ ي اﺣﺘﺮام ﺗﮑﻮن دادم و ﺳﻮار ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آدرس رويِ آﮔﻬﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺑﺎ آﺟﺮﻧﻤﺎﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺮﻣﺮي دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دو ﺑﺮجِ ﺑﺰرگ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد و در ﺣﻘﯿﻘﺖ وﺻﻠﻪ ي ﻧﺎﺟﻮري ﺑﻮد. ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ
ﮐﺸﯿﺪم و وارد اون وﺻﻠﻪ ي ﻧﺎﺟﻮر ﺷﺪم. ﻧﺎﺟﻮر ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن اون ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺣﻘﻮﻗﻢ رﺑﻂ داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﮐﺮدن دو
ردﯾﻒ ﭘﻠﻪ دري ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ دﯾﺪم ﮐﻪ زﻫﻮارش در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﻬﻨﻪ ﺑﻮد. ﻣﺤﯿﻂ اون ﺟﺎ ﻣﻦ و ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ. ﻣﺚ ﺧﺎﻧﻪ ي اﺷﺒﺎح و ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻘﺎي
ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ رﻋﺐ و وﺣﺸﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و وارد ﺷﺪم. ﯾﻪ اﺗﺎق ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯽ ﺳﻠﯿﻘﮕﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺷﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ رﻓﺖ و آﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺚ ﯾﻪ ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﺚ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ
ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎي ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪن، ﻣﯿﺮي ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺸﺨﻮن زﻧﮓ و ﻣﯽ زﻧﯽ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻧﻤﯿﺎد.
ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﻮدم؟
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ در و دﯾﻮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺪك زﻣﺎﻧﯽ ﺻﺪاي ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ اون ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﭽﯿﺪ. اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ آوﯾﺴﺎ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟ اﺻﻼ ﺗﺮﺳﺖ واﺳﻪ
ﭼﯿﻪ؟ ﺗﺮس ﻧﺪاره ﮐﻪ! ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮي ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﭘﻠﯿﺪ و از ذﻫﻨﻢ دور ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺮدي ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﭘﻮﺷﯿﺪه ﮐﻪ ﻣﻦ و از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ
ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻨﺞ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻗﻮرت دادم. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮد اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺑﻬﺶ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم. ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن رﺳﯿﺪم.
ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﺸﺨﺺ رويِ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ رو دﻋﻮت ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ رويِ ﺻﻨﺪﻟﯽِ زﻫﻮار در رﻓﺘﻪ ي رو ﺑﻪ روش ﮐﺮد. رويِ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ
ﻣﺮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ. ﺻﺪاي ﻣﺮد ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻠﻮت ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ زﻧﮓ ﺧﺎصِ ﺑﺪي ﮐﻪ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺻﺪايِ آدم ﺑﺪﻫﺎي ﻓﯿﻠﻤﺎ ﺑﻮد.
د ﺧﻔﻪ ﺷﻮ آوﯾﺴﺎ! ﻫﯽ واﺳﻪ ﻣﻦ از اوﻟﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪه اﯾﻦ ﺟﺎ از ﻓﯿﻠﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ. دﯾﮕﻪ ﻓﯿﻠﻢ دﯾﺪن ﻣﻤﻨﻮع. ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﮐﻼﺳﯽ و ﺑﻪ
ﻣﻬﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺘﺮوﮐﻪ و اﯾﻦ آﻗﺎﻫﻪ رو ﺑﻪ آدم ﺑﺪاي ﻓﯿﻠﻤﺎ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﮑﻨﯽ. ﺻﺪاي ﻣﺮد ﻣﻦ و از اﻓﮑﺎرم در آورد:
- ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن و!
دﺳﺘﺎم رو در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺮزﺷﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- آوﯾﺴﺎ ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺘﻢ. دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ دارم.
ﻣﺮدك ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ آوﯾﺴﺎ ﺟﺎن؟
از اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم. ﯾﻪ دﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ. وﻟﯽ ﻧﻪ ﻫﻤﺶ ﺧﯿﺎﻻت و وﻫﻤﻪ!
- ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻤﻪ.
- ﭼﺮا داﻧﺸﮕﺎه ﻧﺮﻓﺘﯽ؟
ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯽ ﻓﻀﻮل ﺳﻨﺞ ﮐﻨﺎرم ﺑﻮق ﺑﻮق ﻣﯽ زﻧﻪ ﮐﻪ دﯾﺪم اﻻن زد!
- ﻧﺸﺪ.
- ﭼﺮا؟
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت ﻫﻢ ﺟﺰوِ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﺳﺖ؟
ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻠﻪ!
آبِ دﻫﺎﻧﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﭘﺪر ﻣﺎدرم و از دﺳﺖ دادم و دو ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﮔﺸﻮن ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮي
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدم.
ﺑﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮرﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن
ﺑﺎﻟﺶ و ﻟﺤﺎف ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي از اﺗﺎق ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم، اﻣﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺨﻢ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻮر داد ﺑﻪ رويِ ﺧﻮدت ﻧﯿﺎر وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ.
ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدي اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ اون ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﮔﻠﺪون ﭘﮋﻣﺮده ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ.
- رﺷﺘﻪ ي دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﺖ ﭼﯽ ﺑﻮده؟
- رﯾﺎﺿﯽ.
- ﻣﺠﺮدي آوﯾﺴﺎ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ دﺳﺘﻮر اﻟﻌﻤﻞ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻐﺰم:
- ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺰدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اون ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻦ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺧﺪايِ ﻣﻦ ﮔﻨﺪ زدم. ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺠﺮدم! ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﺮ از ﺷﺮارت ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ ﺑﺬار اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ. ﭘﺮده ي ﺑﮑﺎرﺗﺖ و زده؟
ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ اون ﻫﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ. ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! دﺳﺘﺎم از ﺗﺮس ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ
ﻟﺮزﯾﺪ. ﻫﻤﻮن ﺻﻨﺪﻟﯽِ زﻫﻮار در رﻓﺘﻪ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ:
- ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻧﺸﻮ ﮐﺜﺎﻓﺖ!
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
-ا ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻮدي ﻋﺰﯾﺰم، اﮔﻪ ﻧﺒﻮدي ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﻣﻠﺤﻔﻪ ﺧﻮﻧﯽ در ﻣﯽ رﻓﺘﯽ.
ﺧﺪاﯾﺎ! ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﭘﺲ دﯾﺪه ﺑﻮد اون ﻣﻠﺤﻔﻪ رو دﯾﺪم. ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﻣﺤﺘﻮاﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ﭘﺮوﻧﺪم:
-ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﺸﯽ ﮐﺸﺘﻤﺖ. اون وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﯽ رو ﻣﻠﺤﻔﻪ ﻧﯿﺴﺖ، رو زﻣﯿﻨﻪ. اوﻧﻢ ﺧﻮنِ ﺗﻮ. ﻓﻬﻤﯿﺪي؟
ﻗﻬﻘﻬﻪ اي زدﮐﻪ از ﺗﺮﺳﻢ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮت ﮐﺮدم و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ، اﻣﺎ ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ در ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺟﻠﻮش
ﺑﻮد اﺷﮑﻢ داﺷﺖ در ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﻤﮏ!
ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ﻣﺮد از ﺑﺎﻻ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ از در رد ﺑﺸﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ رد ﻣﯿﺸﻢ. ﺷﺮﻓﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺷﺪﻧﻢ ارﺟﻌﯿﺖ داره. ﭘﺎم و ﺑﺎﻻ آوردم
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ي ﺣﺴﺎس اون ﻣﺮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ اﺷﮑﺎم ﺑﻮد ﺑﺰﻧﻢ، اﻣﺎ ﭘﺎم و ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ
ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪم و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ روم ﺧﻮاﺑﯿﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- آروم ﺑﺎﺷﯽ درد ﻧﺪاره!
ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ! ﻟﺒﺎش را روي ﻟﺒﺎم ﮔﺬاﺷﺖ. ﺗﻮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﺎش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش دﺳﺘﺶ رو ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ
ﺧﻮن رو ﺣﺲ ﮐﺮدم، اﻣﺎ از روم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ. ﯾﺎد ﻣﻬﺒﺪ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎرِ ﺧﻮدﮐﺎر ﯾﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ
ﻃﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﻬﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ. دﺳﺘﺎم رو از ﭘﺸﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪم و اون ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻓﺤﺶ ﻣﯽ داد اﻣﺎ ﺑﺎ
ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽ زدم ﺑﯿﻬﻮش ﻧﺸﺪ، ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از درد ﮔﺮدﻧﺶ زاﻧﻮيِ ﭘﺎيِ راﺳﺘﺶ ﺧﻢ ﺷﺪ. ﺳﻨﮕﯿﻨﯿﺶ از رويِ ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ
ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ رو ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺎ آرﻧﺞ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﺴﺎﺳﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﺮﯾﺎدش ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺳﻪ و ﺻﺪاي ﭘﺎي ﭘﺮ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺮد
اول اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻗﻔﻞ ﺑﻮد. ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﺎ! ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪي زدم. ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﯿﻦ ﺟﯿﻎ ﻫﺎم ﺻﺪاي آژﯾﺮ ﭘﻠﯿﺲ رو ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﺎ ﻣﺪت زﻣﺎنِ
ﮐﻤﯽ درِ آﻫﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮐﻮﺑﯿﺪه و ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺮد اول ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ِ ﻫﻢ ﻫﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در، ﺧﻮاﺳﺖ
ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﺑﺬاره ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﻓﺮاد ﭘﻠﯿﺲ ﯾﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﺮجِ ﭘﺎيِ راﺳﺘﺶ ﮐﺮد و اﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ. اﺷﮑﺎي ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ رويِ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﺘﻢ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. زﻧﯽ ﭼﺎدري ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﭘﺘﻮﯾﯽ دورم ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ و از اون ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﺎﻣﯿﺰون ِ ﭘﺮ از
وﺣﺸﺖ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. اﺷﮑﺎم ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻦ. ﻗﺪرت ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدن و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻓﻘﻂ اﺷﮑﺎم ﺑﻮدن ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدن.
دﺧﺘﺮي ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﻢ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺳﻪ ﻣﺎ ه ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺳﻂ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺷﺮﻓﺎ ﺑﻬﻢ ﺗﺠﺎوز ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﻻم ﺗﺎ ﮐﺎم ﺣﺮف ﻧﺰدم،
اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪن، ﭼﻮن دﻟﯿﻞِ ﺷﻮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم رو ﻧﻤﯽ
دوﻧﺴﺘﻦ. ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﭘﻠﯿﺲ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﮔﻔﺘﻢ آروم و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﻦ و
ﺗﻮ ﺷَﮏ رﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪﯾﻢ. ﺗﻮ... ﺗﻮ... ﺳﺎﻟﻤﯽ؟
ﺻﺪاش و ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم اﻣﺎ ﻣﻌﻨﯽِ ﺣﺮﻓﺎش و ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ از ﻣﻦ ﺳﻮاﻟﺶ و ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ و آﻫﺴﺘﻪ ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن
دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻪ و ﻣﻦ و ﺑﻐﻞ ﺑﮕﯿﺮه و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﮕﻪ:
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ. ﺧﯿﻠﯽ!
ﻓﺼﻞ ﺳﻮم)ﺗﻐﯿﯿــــﺮِ روﻧﺪ زﻧﺪﮔﯽ(
ﯾﻪ ﻣﺎه آزﮔﺎر ﻓﻘﻂ ﮐﺎرم ﺧﺮد ﺷﺪن ﺗﻮ آﮔﻬﯽ ﻫﺎيِ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم اﻣﯿﺪم ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮐﻞ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻫﻤﻪ ي اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ
ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺳﺮِ اﺳﺘﺨﺪام در اون ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺬاﯾﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻮ دلِ ﺧﻮدم ﺧﺎك ﮐﺮدم، ﭼﻮن اﮔﻪ زﯾﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﺟﺎزه ﮐﺎر ﮐﺮدن
ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ داد.
ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺣﺮص ﺳﺮم و ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم. اَه ﺑﺎزم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم روزم و ﺑﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺎر
ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮدم. دوازده ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم، اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽِ ﺷﺐِ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ وﺳﻂ راه ﺟﺎ زد و ﺷﺮوع ﮐﺮدم
ﺑﻪ ور رﻓﺘﻦ ﺑﺎﻫﺎش و ﺑﺎ ﻫﺰار دردﺳﺮ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺳﯿﺎه وﻗﺘﯽ اﺳﺘﺎرت و زدم ﮐﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم. ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﮐﺮدم. ﺳﯿﺎه ﺑﻮد! اُه
ﺧﺪايِ ﻣﻦ! اﺻﻼ ﻣﻦ دﯾﺸﺐ ﺣﻤﺎم ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎ اون وﺿﻊ ﺳﯿﺎه ﺳﻮﺧﺘﮕﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم!
ﺳﺮﯾﻊ داﺧﻞِ ﺣﻤﻮم ﭼﭙﯿﺪم و ﺑﺎ ﻟﯿﻒ و ﺷﺎﻣﭙﻮ ﺑﺪن ﺑﻪ ﺟﻮنِ ﺑﺪﻧﻢ اﻓﺘﺎدم و وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺗﻤﯿﺰم، ﺗﺎپ و ﺷﻠﻮارﮐﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم.
ﺳﺮﯾﻊ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮش ﻣﻮج ﻣﯽ زد ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ داد زدم:
- زﯾﻨﺘﯽ ﻣﻦ اﻣﺮوز و ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ﻧﻤﯿﺮم دﻧﺒﺎلِ ﮐﺎر! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. آﺧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﺚ ﺧﺮ دارم ﺳﮓ دو ﻣﯽ زﻧﻢ! اُه ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﭽﻪ
اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ادب ﺑﺤﺮﻓﻢ! ﻣﺚ ﯾﻪ ﺣﯿﻮانِ ﻧﺠﯿﺐ دارم دوي ﻣﺎراﺗﻮن ﻣﯿﺮم، اﻣﺎ اﺻﻼ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻧﺎﻣﺮدا ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﺎ ﺗﯿﭙﺎ ﺷﻮﺗﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﯿﺮون.
ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺻﺪام رﻧﮓ ﺑﻐﺾ ﮔﺮﻓﺖ:
- زﯾﻨﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺟﻮابِ ﻣﻦ و ﺑﺪي؟ ﺗﻮام از ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﯽِ ﻣﻦ ﺣﺮﺻﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ؟
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺟﻤﻌﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﻬﻤﺎن رﻓﺘﻢ و زﯾﻨﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ دﺧﺘﺮي دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره
ﮐﻨﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﻢ و ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻢ و دﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اوا ﺧﺎك ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺳﺮم رو ﻟﭗ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد.
ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ و ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. زن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد. واي ﮐﻪ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﺣﺎلِ ﻣﻦ و اون
ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ درد ﺑﯽ ﻣﺎدري و ﻣﯽ ﭼﺸﻦ. ﺑﻐﻀﻢ و ﺑﺎ آبِ دﻫﻨﻢ ﻗﻮرت دادم. زن آﻫﺴﺘﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رو
ﺑﻮﺳﯿﺪ و دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از زن از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدي ﺻﻮرﺗﻢ و ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺎﻣﺰه اي ﻣﯽ
ﮔﻔﺖ:
- واي ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داره آدم ﻟﭙﺎت و ﺑﻮس ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
و رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯽ ﺧﯿﺎلِ ﻣﻦ و ﻟﭙﺎم ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﺳﺮﻣﻪ ام. ﺳﺮﻣﻪ ﻧﯿﮑﺒﺨﺖ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ و ﺗﻮ؟ دﺧﺘﺮِ ﻣﺮﻣﻮزِ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰ؟ ﻣﯿﮕﻤﺎ ﺑﻌﺪ دو ﺳﺎل از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﺮوﮐﻪ ي ﻣﺤﻞ اوﻣﺪي ﺑﯿﺮون، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ
اون ﭘﺮاﯾﺪه ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﻣﯽ زدي ﺑﯿﺮون و ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده، دوازده ﺷﺐ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد واﺳﻪ دﯾﺮ اوﻣﺪﻧﺎ. ﯾﻪ
ﻃﻮراﯾﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪي رﻓﺖ. اوه وراﺟﯽ ﮐﺮدم! ﺣﺎﻻ اﺳﻤﺖ؟
ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﻮﻣﺎر ﻣﯽ ﮔﻔﺖ وراﺟﯽ؟ ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ واﺳﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي از وراﺟﯽ اون ورﺗﺮ ﯾﻪ اﺳﻢ ﺑﺬارم، ﺑﻔﻬﻤﻪ از وراﺟﯽ ده ﺑﯿﺴﺖ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ اون ورﺗﺮ
رﻓﺘﻪ! واﻻ ﮐﻠﻪ ام رﻓﺖ!
ﺑﺮﺧﻼف اﻓﮑﺎرِ ﭘﻠﯿﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ آوﯾﺴﺎم. آوﯾﺴﺎ ﺑﺰرﮔﯽ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺖ ﺳﺮﻣﻪ ﺟﺎن.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. واﻗﻌﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ يِ ﯾﮏ ﻣﺎدرِ ﻧﻤﻮﻧﻪ
ﺑﻮد. ﺳﭙﯿﺪ ﺳﭙﯿﺪ! آراﻣﺶِ آراﻣﺶ! آدم دوﺳﺖ داﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ِ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ. ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ و راﺿﯽ
ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ دادنِ آش ﺗﻠﭗ ﺑﺸﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ از ﮐﺎرِ ﻣﻦ در ﺑﯿﺎره. ﻓﻀﻮﻟﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺮد!
ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﻮدن و ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر، اوﻧﻢ ﭼﯽ؟ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ واﺳﺶ ﺟﻮن ﻣﯿﺪم، ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ارﺷﮏ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ
ﺟﻠﻮيِ در ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﻮن ﮐﺮدم. ارﺷﮏ ﺑﻪ ﺷﺪت از ﺳﺮﻣﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دﯾﺪ دارم ﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ ﻣﯽ زد زﯾﺮِ ﮔﺮﯾﻪ و ﻣﻦ اون و ﺑﻐﻞ
ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﻣﻪ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﭽﻪ ام دﻟﺶ ﺧﻨﮏ ﺑﺸﻪ. ﻣﻮﻗﻊِ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮔﺎز داد و ﺟﻠﻮيِ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺧﺎﻟﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﮕﻪ
داﺷﺖ و ﺳﺮﯾﻊ اﻓﺮاد داﺧﻞِ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن. ﺳﺮﻣﻪ ﺟﯿﻎِ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐِ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦِ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ ﻫﻢ
اوﻣﺪن. ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦِ اول رﻓﺖ و ﺳﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ و ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮم رو در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﻟﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺠﺎ؟
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﺻﺪاش ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮِ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ ﺧﺪا ﭼﯽ ﮐﺎرش ﻧﮑﻨﻪ ﮐﺠﺎس؟
ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن و ﮐﻪ ﮐﻨﺎرِ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻧﺸﻮن داد. ﺳﯿﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ و رو ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﭙﯿﺪه ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﻣﺮوز ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺎد؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ ﮐﺮد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ. اﻻﻧﻢ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ، ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦِ زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺎن. ﺑﺪو ﺑﺪو
ﺑﻨﺪ و ﺑﺴﺎط ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رو ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻦ.
ﺧﺎﻟﻪ ﺳﭙﯿﺪه اﺻﻼ ﻫﻮل ﻧﺸﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺣﺎﺿﺮه!
ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮاﻫﺮ، ﺑﺎ دﺧﺘﺮِ ﮔﻞِ ﻣﻦ آﺷﻨﺎ ﺷﻮ آوﯾﺴﺎ.
ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﺮش و ﻧﺸﻮن داد و اداﻣﻪ داد:
- آوﯾﺴﺎ ﺟﺎن ﺗﻮام ﮐﻪ اﻻن ﺗﮏ ﺧﻮاﻫﺮم و ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻫﺎي ارﺷﮏ و ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻟﯽ ﮐﻪ رو ﺳﺮم ﺳﻔﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﺮاب ﻧﮑﻨﻪ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ
ﺧﻮش روﯾﯽ ﺟﻮاب داد. ﺑﻘﯿﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ اوﻣﺪن و ﺑﺮايِ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺨﻮان ﺑﯿﺎن ﺗﻮ؟ واي زﺷﺘﻪ
ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻢ؟
ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ و از اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻧﺠﺎت داد و ﮔﻔﺖ:
- زﺷﺘﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ واﯾﺴﺎدﯾﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺮو درِ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺎز ﮐﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ. آرﺷﺎم، ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ ﺑﻤﻮن ﮐﺎرت دارم.
ﭘﺴﺮي ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮم ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ آﻣﺪ و ﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ارﺷﮏ زد. ﺟﻮابِ ﺳﻼﻣﺶ
و دادم و از ﻃﺮف ارﺷﮏ ﻫﻢ دﺳﺖ ارﺷﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﮑﻮن دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ. ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ:
- آرﺷﺎم واﺳﻪ ﻣﻄﺒﺖ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ؟
آرﺷﺎم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﯾﺎد درداش اﻓﺘﺎده ﻧﺎﻟﯿﺪ:
- واي ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﯾﻪ ﭘﺎم ﺟﺎيِ ﻣﻨﺸﯿﻪ، ﯾﻪ ﭘﺎم ﺗﻮ ﻣﻄﺐ دارم ﺧﻨﮓ ﻣﯿﺸﻢ دﯾﮕﻪ!
ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﺸﯽ ﮔﺮي واﺳﺖ ﺑﺪه و دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﯽ، اﻣﺎ ﻓﻌﻼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﭘﯿﺶِ آرﺷﺎم ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﮐﺎرِ ﺑﻌﺪﯾﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﯽ، ﻫﺎن؟ ﻗﺒﻮﻟﻪ آوﯾﺴﺎ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﺧﻨﺪان ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن و ﭼﻬﺮه ي ﭘﺮ از ﺷﻌﻒ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽِ آرﺷﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
- واي ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﮔﻪ اﻣﺮوز دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ و ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ و اون ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎ رو ﺑﯽ ﻫﺪف ﮐﻠﻪ ﺻﺒﺤﯽ ﺑﮕﻢ
ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ ﮐﺎر ﮔﯿﺮم ﺑﯿﺎد. ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺧﺮد ﺷﺪم اﻣﺎ ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ. آرﺷﺎم ﻫﻢ ﺑﺎ ذوق ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻣﺎنِ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﺸﺎي ﺳﯿﺎره. ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن.
ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﺑﺎ ﺷﺎداﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش دﯾﮕﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ. اﻻﻧﻢ آدرس و ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯿﺪم.
و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺳﺮﯾﻊ راه رﻓﺘﻪ را ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺘﺶ و ﺗﻮ دﺳﺘﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اون
ذوق ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻨﻢ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮدم. واي ﺧﺪايِ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺎﮐﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻻ.
ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و در و ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ذوق ارﺷﮏ و ﮐﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم و دور ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﯿﺪم
و اوﻧﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻌﻒ و ﻫﯿﺠﺎن ﺟﯿﻎ ﺑﺰﻧﻪ. ﻟﭗِ ارﺷﮏ و ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ارﺷﮏ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ ﺳﺮ و
ﺻﺪاي ﻣﻦ ﺑﺮ رويِ ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮده و ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﮔﻪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ذاره ﮐﺲِ دﯾﮕﻪ اون و ﺑﺒﻮﺳﻪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻃﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ. اﯾﻦ ﺧﺒﺮ و ﺑﻪ
زﯾﻨﺖ ﻫﻢ دادم و او ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﺎدي ﺻﻮرت ﻣﻦ و ﻏﺮقِ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﺮاي ﻣﻦ، ﺷﺎمِ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ داد
و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ارﺷﮏ وروﺟﮏ دﻟﯽ از ﻋﺰا در آوردﯾﻢ.
ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺘﻢ. دﯾﺪم زﯾﻨﺖ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه و داره ﺟﻮاب ﻣﯿﺪه. ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﯾﺎ زﻫﺮا ﺷﺮوع
ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و ﺗﻠﻔﻦ و ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻮﺑﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﮐﯽ ﺑﻮد؟
در ﺑﯿﻦ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ روي ﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
- دﺧﺘﺮم ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه. ﺷﻮﻫﺮِ ﮔﻮر ﺑﻪ ﮔﻮرﯾﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺪوم ﮔﻮرﯾﻪ و ﺳﺮش ﺑﺎ ﮐﯽ ﮔﺮﻣﻪ! ﻃﻔﻞِ دﺧﺘﺮم دﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ. ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﻣﻦ آﺧﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ رو ول ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﭘﯿﺶِ دﺧﺘﺮم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن اﺷﮏ ﺑﺎرش ﮐﺮدم. ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ اون، اﻣﺎ دﺧﺘﺮش از ﺟﻨﺲِ ﺧﻮدش ﺑﻮد و اﻻن در
ﺗﺐ و ﺗﺎب ﺑﻮد. ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ و ﮔﻔﺘﻢ:
-زﯾﻨﺖ ﺟﺎن! ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﻢ! دﺧﺘﺮت اﻻن ﺧﯿﻠﯽ واﺟﺐ ﺗﺮ از ﻣﻨﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻧﻮه ات. اﻻن اﮔﻪ اون ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻪ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎي ِ دﺧﺘﺮت دﻟﺸﻮن واﺳﺶ
ﻣﯽ ﺳﻮزه و ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟ ﻧﻪ! ﯾﻪ ﺗﻮ دﻫﻨﯽ ﻧﺜﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. اﻻن اوﻧﺎ واﺟﺐ ﺗﺮن! ﻓﺮدا ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﻗﻄﺎر ﺑﺮو ﭘﯿﺶِ دﺧﺘﺮت.
اﻧﮕﺎر آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﭘﺮ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه وﻟﯽ اﯾﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ رو اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪه، ﭘﺲ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﻧﺸﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ. ﻃﻔﻞِ ﻣﻌﺼﻮﻣﻢ رو ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﺎره ي ﺗﻨﻢ، ارﺷﮑﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﺎي ﺗﺨﺖ ارﺷﮏ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ارﺷﮏ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ رو ﺑﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ رو ﻧﺸﻮن
ﻣﯽ داد. ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎدم. زﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮه. ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮﮐﺎر. ﭘﺲ ارﺷﮏ ﭼﯽ؟
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ارﺷﮏ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﻪ زﯾﻨﺖ و از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎيِ ﺧﻮدم ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﻢ. از اﺗﺎقِ ارﺷﮏ
ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺑﻪ ﺳﺎك ﺟﻠﻮي در ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. زﯾﻨﺖ داﺷﺖ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ واﺳﻤﻮن ﻣﯽ ﭼﯿﺪ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺮه ﺑﺮم!
در آﻏﻮﺷﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎرش دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- دﺧﺘﺮت واﺟﺐ ﺗﺮه زﯾﻨﺖ! اﻧﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺮه و ﻧﻤﯿﺮه ﻧﮑﻦ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻗﺮآن و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و از زﯾﺮ ﻗﺮآن ردش ﮐﺮدم و ﺑﺎﻫﺎش ﺗﺎ دمِ در رﻓﺘﻢ. ﮐﺎﺳﻪ آب رو وﻗﺘﯽ ﺳﻮارِ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺷﺪ، ﭘﺸﺖ
ﺳﺮش رﯾﺨﺘﻢ. در رو ﺑﺴﺘﻢ و داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎيِ ﺗﻨﻬﺎم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻮدن و ﮐﺎﻣﻞ در ﺧﻮدم ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﺗﻤﺎم روﺣﯿﺎت ﻟﻮﺳﻢ و ﺗﻮ ﺧﻮدم
ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ. ﻋﺰﯾﺰم، ﻃﻔﻞِ ﻣﻌﺼﻮﻣﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﮑﺎي ﺑﺎﻻيِ ﺳﺮش ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و
روش و ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﮔﻠﻢ.
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﯿﻢ و دﺳﺖ و روش و ﺷﺴﺘﻢ و اوﻧﻢ ﺳﺎﮐﺖ و ﮔﯿﺞِ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮐﺎرام ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ
ﺳﮑﻮت ﮐﻼ ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﭘﺮ از ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ـ ام ام.
ﺷﯿﺮ و ﭼﺎي ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﭘﻨﯿﺮ ﺑﻬﺶ دادم و ﻧﻮن ﻫﻢ ﯾﻪ ﺧﺮده. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮره ﻫﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. در آﺧﺮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آبِ ﺧﻨﮏ ﺑﻬﺶ
دادم ﺗﺎ ﺟﮕﺮش ﺣﺎل ﺑﯿﺎد. آﺧﻪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺧﻮدم ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آبِ ﺧﻨﮏ ﻣﯽ ﺧﻮردم.
ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ي ﺳﻔﯿﺪ و ﺗﻤﯿﺰ ﻣﺨﺼﻮص، ﭼﻬﺎر ﺗﺎ دﻧﺪوﻧﺶ و ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎش و ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺲ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﯿﻢ. ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ زرد و
ﺳﻔﯿﺪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻬﺶ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪم، اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﭘﻮﺷﮑﺶ و ﻋﻮض ﮐﺮدم. در آﺧﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻢ ﭘﺸﺖ ﺧﺮﻣﺎﯾﯿﺶ و ﺣﺎﻟﺖ دادم و ﻣﺎﺷﯿﻦ و اردك ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ
و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﻟﯽ ﺳﺮﻣﻪ اي دﻣﭙﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺳﺮﻣﻪ اي ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﻨﺖ ﺑﺨﺶ ِ ﻣﺎﻧﺘﻮ
ﺑﻮد. روﺳﺮيِ ﺳﺮﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮش ﻧﺦ ﻫﺎيِ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻫﺪ ﺳﺮﻣﻪ اي ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم و ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮدم و ﺑﺴﺘﻢ و ﻫﺪ ﻫﻢ رويِ
ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. آﺧﻪ روﺳﺮي ﻟﯿﺰ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮه. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم و ﺳﺎك ارﺷﮏ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﺧﻮد ارﺷﮏ ﻫﻢ از رويِ ﺗﺨﺖ
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ درِ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺮدوﻧﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد:
- ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ؟
ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. آرﺷﺎم ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻗﺮاره ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺳﺮِ ﮐﺎر؟
ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺖ! ﻧﮑﻨﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪه؟ ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﮔﻔﺘﻢ:
- آﺧﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن رﻓﺖ ﭘﯿﺶِ دﺧﺘﺮش، ارﺷﮏ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ام و ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ول ﮐﻨﻢ ﮐﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺶ و دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ارﺷﮏ و ﺑﮕﯿﺮه و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ. ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﮔﯿﺪ؟ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺎز ﺗﻮ ﻣﻄﺒﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ روﺣﯿﻪ ي دﺧﺘﺮوﻧﻪ اي! وﻟﯽ ﻣﺚ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﺑﯿﻔﺘﻪ و ﺑﮕﻪ:
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﻫﺮ دﺧﺘﺮه دﯾﮕﻪ اي اﯾﻦ و اﻻن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد زﻧﺪه اش ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﺧﺐ ﺷﻤﺎ رو اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﺑﮑﺸﯿﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﮐﻪ.
ﻫﺎن؟ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﭼﺮا؟
ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺧﻨﮕﯿﻢ و ﭘﯿﺶِ ﺧﻮدم ﻧﮕﻪ دارم و ﺑﺮوز ﻧﺪم. ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺳﻮار ﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ.
ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺎﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم.
- ا ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﻌﺎرف ﻧﺪاﺷﺘﯿﻤﺎ! ﺷﻤﺎ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﺨﺘﻪ. ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻫﻤﻪ. ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم و ﻣﯿﺎرم. ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺎ
ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺎد.
ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﻪ ﻓﮑﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ارﺷﮏ ﻧﺒﻮدم. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ اﯾﻦ وروﺟﮏ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﯿﺰي ﻣﯽ دﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻮمِ ﻣﺒﺎرﮐﺶ.
ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪي دوﺳﺘﺎﻧﻪ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ!
ﺧﻮدش و ارﺷﮏ زودﺗﺮ رﻓﺘﻦ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﻧﺪم ﺟﻠﻮ ﯾﺎ ﻋﻘﺐ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﮐﻪ آرﺷﺎم ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اوم اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ ﻋﻨﻮانِ دوﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ راﻧﻨﺪه!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و درِ ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﻮار ﺷﺪم. ارﺷﮏ رو از ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و روي ﭘﺎي ﺧﻮدم ﻧﺸﻮﻧﺪم. در ﻃﻮل راه ﻫﻤﺶ ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﯽ
زد و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎلِ ﺷﻤﺎ و ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺎزي ﮐﻪ دارﯾﺪ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐُﭗ ﮐﺮدم. ﺷﻮﻫﺮ؟ ﭘﺲ ﮐﻮش؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﯾﻪ ﮐﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ از اﺷﺘﺒﺎه درِش ﻧﯿﺎرم. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﯿﭽﯽ
ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدم.
وارد ﻣﻄﺐ ﺷﯿﮑﺶ ﺷﺪﯾﻢ. اﻧﻘﺪر از اﯾﻦ ﻣﻄﺒﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد! ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺣﺎﻟﻪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻣﺮﯾﺾ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ و ﺑﺒﺮه ﭘﯿﺶِ
ﯾﻪ دﮐﺘﺮِ ﺷﯿﮏ. اﻻن ﭘﯿﺶِ ﯾﻪ دﮐﺘﺮِ ﺷﯿﮏ دارم ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
از ﻫﻤﻮن روز ﺑﺎ ارﺷﮏ وروﺟﮏ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮﺧﻮرد دوﺳﺘﺎﻧﻪ اي ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎران داﺷﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎي ﻣﺴﻦ ﮐﻪ اﺣﺘﺮام ﺳﻨﺸﻮن و ﻫﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻠﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ام ﺑﺮن و ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎﺷﻮن
ﮐﻠﯽ ذوق ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻮﻗﻊ دادن وﻗﺖ ﺑﺮاي دﯾﮕﺮان ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ، ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﻫﺎي ِ ارﺷﮏ و ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﯿﻢِ ﺗﻠﻔﻦ رو ﻧﮑﺸﻪ و ﻧﺨﻮاد ﺗﻮ دﻫﻦِ
ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﺑﮑﻨﻪ.
اون روزِ ﮐﺎري ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﭘﺮ از ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ زدن ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺟﺎروﺑﺮﻗﯽ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدم و ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ارﺷﮏ در آﻏﻮﺷﻢ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده
ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آرﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺟﻠﻮي درِ ﺧﻮﻧﻪ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ارﺷﮏ ﻋﺰﯾﺰم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ
دادن ﯾﮏ ﻟﯿﻮان دوغ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون واﺳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻬﺶ ﻏﺬا داده ﺑﻮدم و ﮐﻠﯽ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ
ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺬاب وﺟﺪان داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻃﻮري رﻓﻌﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم ﻓﺮدا واﺳﺶ ام اﻣﺶ و داﺧﻞ ﯾﻪ ﻇﺮف در ﺑﺴﺘﻪ
ﺑﺬارم و داﺧﻞ ﯾﺨﭽﺎل ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ي ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻄﺐ ﺑﻮد ﺑﺬارم ﺗﺎ ﭘﺎره ي ﺗﻨﻢ از وﻗﺖ ﻏﺬاش ﻧﮕﺬره و ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎري ﺑﺒﺮﻣﺶ
ﭘﺎرك و ﮐﻠﯽ ﺗﺎب ﺳﻮاري ﮐﻨﻪ. ﺑﺎ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﮐﻨﺎرِ ارﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ .
ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻣﻔﺼﻠﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﮐﺎرﻫﺎ رو دوﻧﻪ دوﻧﻪ اﻧﺠﺎم دادم و ﺑﺎ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﻢ
ورﺟﻪ وورﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد از در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ آرﺷﺎم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم وﻟﯽ ارﺷﮏ
ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اي زد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ذوق آورد و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ اون و در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ِ آرﺷﺎم ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻄﺐ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ.
*****
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻧﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ارﺷﮏ ﻗﻮلِ ﭘﺎرك داده ﺑﻮدم ﺑﯿﺪار ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. دو دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻪ ي ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮد
ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ. ﻣﺤﮑﻢ دو ﺗﺎ ﭘﺎيِ ﮐﻮﭼﮑﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ دو ﺗﺎ دﻧﺪوﻧﺶ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد در
ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺤﮑﻢ و ﺳﻔﺖ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻪ ي ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ زﻣﯿﻦ ﻧﺨﻮره، ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻤﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ِ ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎ دد!
ﺧﺪايِ ﻣﻦ ارﺷﮏ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ. وﻟﯽ اون اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آرا ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم
ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ آرا ﭘﯿﺶِ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ. اﻧﮕﺎر اوﻧﻢ راﺿﯽ ﺑﻮد. دلِ ﮐﻮدك ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ رو ﻧﺸﮑﻮﻧﺪم و ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎي ارﺷﮏ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻧﺒﻮد. ﺗﺮﺳﯿﺪم! ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ارﺷﮏ در ﺑﻐﻞ آرﺷﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻧﻔﺲ ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- واي ﺧﺪا ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ اﺷﮑﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ اﯾﻦ اﺷﮑﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره اﺷﮏ ﺷﻮق ﺑﺎﺷﻪ! اﻻن ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﭽﻪ ﺗﻮن ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻣﺎن وﻟﯽ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش ﻧﺮﻓﺘﯿﻨﺎ.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- واﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش ﺑﺮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎيِ ارﺷﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺑﭽﻪ ام ﺳﺮِ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ارﺷﮏ رو ﺑﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﺪه ﮐﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ارﺷﮏ ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﮐﺖ آرﺷﺎم ﮐﺮد ﻫﺮدوﻣﻮن رو ﺷﮕﻔﺖ زده ﮐﺮد. ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ آرﺷﺎم زد
و رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آورد و دﺳﺘﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎ!
واي ﺧﺪايِ ﻣﻦ! ﭼﻪ ﺣﺲِ ﺷﯿﺮﯾﻨﯿﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف و ﻣﯽ ﺷﻨﻮي! اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ي ﭼﻬﺎر ﺣﺮﻓﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ دلِ آدم رو ﺷﺎد ﮐﻨﻪ. ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ارﺷﮏ و از
ﺑﻐﻞ آرﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺟﻮنِ ﻣﺎﻣﺎ؟ ﺗﻮ ﺟﻮن ﺑﺨﻮاه ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﻢ!
ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اش ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ از ذوق زﯾﺎد ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ارﺷﮑﻢ داده ﺑﻮدم ﻋﻤﻞ ﺑﮑﻨﻢ. ﺗﺎ
ﺑﻪ در رﺳﯿﺪم ﺻﺪاي ِ آرﺷﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ! ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺠﻠﻪ؟ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ!
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽ رم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﮐﺠﺎ؟!
ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ آﺧﻪ! ﺧﻮﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺷﻮﻫﺮ دارم و اﻧﻘﺪر ﺗﻮ ﮐﺎر ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺘﺎﻫﻞ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﻣﺘﺎﻫﻞ؟ ﺟﺎنِ ﻣﻦ؟ آوﯾﺴﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺷﺪي! ذوق
ﮐﻦ! ذوق ﮐﻦ!
از اﻓﮑﺎر درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻤﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺧﻮام ارﺷﮏ و ﺑﺒﺮم ﭘﺎرك. ﺑﻬﺶ ﻗﻮل دادم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻤﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﻣﯽ دوﻧﻪ؟
ﺷﻮﻫﺮم؟ واي ﺧﺪايِ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺖ! ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ!
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻏﯿﺒﯽ رﺳﯿﺪ. ﮔﻮﺷﯽ آرﺷﺎم زﻧﮓ ﺧﻮرد و آرﺷﺎم ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﺟﯿﺒﺶ ﺑﺮد و ﮔﻮﺷﯽ رو در آورد و ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﺟﻮاب داد. از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ارﺷﮏ در ﺣﺎلِ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺑﻮد و
در ﺑﻐﻠﻢ آروم ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو دو ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﺳﯿﺪم. وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺷﻠﻮغ ﻣﺮﮐﺰِ ﺷﻬﺮ و دﯾﺪم، ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﺑﺰرﮔﯽ زدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاي آرﺷﺎم ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ:
- ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرﮔﯽ؟ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرﮔﯽ؟ آوﯾﺴﺎ؟
اي ﺑﺮ ﺧﺮﻣﮕﺲ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﻟﻌﻨﺖ! ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻣﯽ ذاري ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ام دادم ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ! اَه!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ؟
اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﻪ ﺣﺮص ﻣﻦ ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺟﻮاب ﮔﻮي ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ.
ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖِ اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮﻣﻢ ﮐﻪ راه ﻫﺎ رو واﺳﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﻮار ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻞِ ﮔﺸﺎدي زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. اون ﺷﺐ
ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎ آرﺷﺎم ﺷﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ و ارﺷﮏ ﺑﻐﻞ اون ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎب ﺑﺎزي ارﺷﮏ، ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ اون و ﻫﻞ ﻣﯽ
دادﯾﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﺧﻮردن اون ﻗﺪر ﻣﻮاد ﭘﯿﺘﺰا رو رﯾﺰ رﯾﺰ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮرد ارﺷﮏ دادﯾﻢ و از اﯾﻦ ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺎرﯾﻤﻮن اﺧﻢ ﺑﻪ روي ﭼﻬﺮه ي اﻃﺮاﻓﯿﺎن و
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ روي ﻣﺎ ﻣﯽ آورد. اون روز ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪه ﺑﻮد! ﺧﻨﺪه اي ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ارﺷﮏ ﺑﻬﺶ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﯿﻢ.
ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم)واﻗﻌﯿﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟(
- آوﯾﺴﺎ ﺟﻮنِ ﻧﻨﻪ ي ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!
- ﺳﺮﻣﻪ ﺑﯽ ﺷﻌﻮر ﺷﺪﯾﺎ! دو روز ﭘﯿﺸﺖ ﻧﺒﻮدم!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
- واي آوﯾﺴﺎ ﭘﺴﺮاي ﻋﻤﻪ ي ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﯿﺮ ﺳﺮﺷﻮن از ﻫﻤﻮن اول ﺗﻮ اﺟﻨﺒﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺎ اﻣﺎ ﻣﺚ ﺑﻠﺒﻞ واﺳﻪ ات اﯾﺮاﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. ﺗﺎزه ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ
ﮐﻪ ﻓﺎزِ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺸﻮن ﻣﯿﮕﻦ ﻧﻨﻪ. ﻣﻨﻢ از اوﻧﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ!
ﺑﺎ اﺧﻢ دﺳﺘﺎم و ﺑﻪ ﮐﻤﺮم زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي! ﭼﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﭘﺬﯾﺮم ﺷﺪه! اﺟﻨﺒﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﯿﻪ دﯾﮕﻪ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﯿﺸﺶ در رﻓﺖ و ﺑﺎز ﺷﺪ:
- ﺧﺎرج.
- ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن؟
- usa
ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-اُ ﻻﻻ! ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﺧﺘﺮاي ﻓﺎﻣﯿﻞ واﺳﺸﻮن ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻦ!
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- اول واﺳﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻦ، اﮔﻪ اون ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺳﮓ ﻣﺤﻠﺸﻮن ﮐﺮد ﻣﯿﺮن ﺳﺮاغ اون دو ﺗﺎ داداش. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ آوي ﮐﺎر ﻫﺮ
روز ﻣﻦ ﺷﺪه دﯾﺪن ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻼﺻﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ!
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮔﻔﺘﻢ:
- واﺳﻪ ﮐﯽ؟
ﭘﺮ از ﻏﺮور ﮔﻔﺖ:
- داداﺷﻢ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ. وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﮔﻢ، ﮔﻔﺖ:
- آوي ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ.
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
- آوي و ﮐﻮﻓﺖ. ﻣﻦ آ... وي... ﺳﺎ ﻫﺴﺘﻢ. روﺷﻦ ﺷﺪي؟
ﺧﻨﺪه ي ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻠﻪ آ... وي... ﺳﺎ ﺟﺎن. ﺣﺎﻻ ﮔﻢ ﺷﻮ زود ﻫﻢ ﺧﻮدت و ﻫﻢ ﻧﯿﻨﯿﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﻟﺒﺎس واﺳﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺨﺮﯾﻢ. ﺗﻮ رو ﺟﻮنِ ﺳﺮﻣﻪ!
ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم ﺧﺪا. ﻣﻦ از ﭘﺲِ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﻤﯿﺎم. اﮔﻪ ﻧﺨﻮام ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽِ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮ اﻓﺘﺨﺎر و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ي اﻗﻮامِ اﯾﻨﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ واﺳﻪ
ارﺷﮏ ﺧﻮﺑﻪ، وﻟﯽ... وﻟﯽ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ آوﯾﺴﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ!
ﻫﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ارﺷﮏ ﺳﺮ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯾﻢ و ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺘﺮﮐﻪ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اﻧﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ؟
ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﻮق زدن و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ارﺷﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﮔﺎو و
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﭘﺎش ﺳﺮ ﺑﺒﺮن!
ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻮار ﺷﺪ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺮ ﺷﺪ!
- اﯾﻦ ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮو واﺳﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﮑﻦ. ﻣﺎ ﮔﻮﺷﺎﻣﻮن ﺿﺪ ﻣﺨﻤﻠﯿﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻣﻨﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم و از ﺧﻨﺪه ي ﻣﺎ ارﺷﮏ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ارﺷﮏ و ﺑﻐﻞ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ رﻓﺘﻢ.
دﯾﮕﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ و ارﺷﮏ ﻟﺒﺎس ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮمِ ﺳﺨﺖ ﭘﺴﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﭼﯿﺰي ﭼﺸﻤﺶ و ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ
اﻣﯿﺪواري ﺑﻪ درِ اﺗﺎق ﭘﺮو ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻋﺎي ﻣﻦِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻓﻠﮏ زده ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﮐﯿﺴﻪ و
ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮﻣﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﺒﺎﺳﺶ و ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ. ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺷﺎمِ ﻣﻔﺼﻞ از ﺟﯿﺐ ﺑﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﺟﻠﻮي در ﺳﺮﻣﻪ از ذوق
ﺧﺮﯾﺪش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم. رو ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻤﺮا ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎم ﺧﺮﯾﺪ.
ﺑﺎزم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ و ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ آﺑﺠﯽ. ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش.
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺴﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮدت و ﻟﻮس ﻧﮑﻦ. ﻣﻦ ﺑﺮم ارﺷﮏ ﺑﯿﭽﺎره ام ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده.
ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮي ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎ و ارﺷﮏ رو در ﺑﻐﻞ داﺷﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎ رو ﮔﻮﺷﻪ اي اﻧﺪاﺧﺘﻢ و
ارﺷﮏ رو در ﺗﺨﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎش رو در آوردم و ﻟﺒﺎس راﺣﺘﯽ ﺗﻦِ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم ﮐﺮدم. ﺑﺮايِ راﺣﺘﯽ ﺧﻮد ارﺷﮏ
ﭘﻮﺷﮑﺸﻢ ﻋﻮض ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﺴﺘﻢ. ﻧﻤﺎزم رو ﺧﻮﻧﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﺒﺸﻮن ﮐﻨﻢ. ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ارﺷﮏ ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دو ﺑﻨﺪ داﺷﺖ و ﺳﮕﮑﺶ روي ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﯿﺸﺪ. ﻟﺒﺎﺳﺶ
ﻫﻢ ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ ﻃﻮﺳﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد و ﮐﻔﺶ ﻫﺎي زردي ﮐﻪ روش ﺑﺎ آرمِ ﻃﻮﺳﯽ رﻧﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯿﺲ ﯾﻮ. اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﺮدم واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ي ﮔﻠﻢ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ
ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻢ. ﺑﻪ ﺟﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ آوﯾﺰون ﮐﺮدم و ﺗﻮ ﮐﻤﺪ ﺧﻮد ارﺷﮏ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎم ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻪ از اﺗﺎﻗﺶ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم.
ﮐﯿﺴﻪ ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶِ ﺧﻮدم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ ﻣﺸﮑﯽ ﯾﻘﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺎﮐﯽ ﺗﺎ روي زاﻧﻮاﻧﻢ داﺷﺖ و در ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻤﺮ و ﭼﺎك ﻟﺒﺎس ﻧﮕﯿﻦ ﮐﺎر
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎده و ﺷﯿﮏ! ﮐﻔﺸﻢ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﻔﺶِ ﻣﺸﮑﯽِ ﺑﻨﺪ دار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎش ﻧﮕﯿﻦ داﺷﺖ و ﺑﻪ دور ﺳﺎق ﭘﺎم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. ﺧﯿﻠﯽ
وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﻪ آراﯾﺸﮕﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ. ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آراﯾﺸﮕﺎه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو اﻃﻮ و اﺑﺮوﻫﺎم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻪ. آراﯾﺶ ﻫﻢ ﮐﻪ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد! ﺧﻮدم ﯾﻪ آراﯾﺶِ ﻣﻠﯿﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو ﻫﻢ ﺗﻮ ﮐﻤﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺎﻟﺶ و ﭘﺘﻮﯾﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮ اﺗﺎق ارﺷﮏ ﭘﯿﺶِ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم روي
زﻣﯿﻦِ ﮐﻨﺎرِ ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪايِ ﻣﺎﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎي ارﺷﮏ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. آﻫﺴﺘﻪ ارﺷﮏ و ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻏﻠﺖ زده ﺑﻮد و ﺳﺮش از روي ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد و
ﺑﺎﻻيِ ﺳﺮِ ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﺎﻣﺎ ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺮدم و ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ و اون ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ
ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺧﻮردﯾﻢ.
ﻗﺼﺪ آراﯾﺸﮕﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ارﺷﮏ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﺮم ﺗﺎ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰِ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﺰﻧﻪ و ﺑﭽﻪ ي ﻋﺰﯾﺰم
ﺟﯿﺰ ﺑﺸﻪ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ آراﯾﺸﮕﺎه زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺎ وﻋﺪه ي دادن ﭘﻮلِ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎراﻧﺸﻮن رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻦ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﮐﺎر و اﻧﺠﺎم
ﻧﺪاده ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﺻﻼ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ. از ﺷﻤﺎره ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آراﯾﺸﮕﺎه ﺧﻮب و ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم زﻧﮓ زدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از
اون ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد زنِ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﺧﻮد آراﯾﺸﮕﺮِ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺎد.
ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺬام و ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم زﻧﮓ در زده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم آراﯾﺸﮕﺎﻫﯽ اﺳﺖ در و ﺑﺎز ﮐﺮدم.
دﺧﺘﺮِ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮن ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺷﺮوع ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ اﺻﻼحِ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و وﻗﺘﯽ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدم راﺿﯽِ راﺿﯽ ﺑﻮدم. اﺑﺮوﻫﺎم ﮐﺎﻣﻼ دﺧﺘﺮوﻧﻪ ﺑﻮد و ﻧﺎزﮐﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﯾﺮِ دﻣﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺎﺻﻠﻪ
ي اﺑﺮو و ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻪ و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺬاره. ﻣﻮﻫﺎم رو ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﮔﯿﺮه ﻫﺎي ﻧﮕﯿﻦ داري از ﮐﻨﺎره ﻫﺎي
ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻮﻫﺎم و ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ و ﺳﻔﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد. ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺧﺮده از ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺞ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اون ﻫﺎ رو ﺑﻪ اﺻﺮار ﺧﻮدم
از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ ﻣﻮﻫﺎ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﻫﻞ داده ﺷﺪن و ﺷﻠﺨﺘﻪ روي ﺳﺮم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﭽﻪ
ﻫﺎيِ ﺗﺨﺲ ﺑﺸﻢ.
ﺑﻪ اﺻﺮار ﺷﻤﯿﻢ ﯾﺎ ﻫﻤﻮن آراﯾﺸﮕﺮ ﺟﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ آراﯾﺸﻢ ﻫﻢ ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﺑﺪه. ﺑﯿﻦِ ﮐﺎر ﻫﻤﺶ ﺑﻬﺶ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻼﯾﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا!
ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم و ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮِ رﯾﻤﻞ ﮐﺸﯿﺪن اﻧﻘﺪر اذﯾﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻣﮋه ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﺬاره. ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﮑﯽ
ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﭘﻠﮑﻢ و ﺳﯿﺎه ﮐﺮد و ﺳﺎﯾﻪ ام رو ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از ﻧﻘﺮه اي و ﺳﯿﺎه در آورد. رژ ﻟﺐ ﻗﺮﻣﺰِ ﺟﯿﻐﯽ زد ﮐﻪ رويِ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻨﺪم ﮔﻮﻧﻪ ام
ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﮑﯽ و ﺑﻪ ﻗﻮل اﻓﺮاد ﻫﯿﺰ از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ﺧﻮردﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. رژ ﮔﻮﻧﻪ ي ﻗﺮﻣﺰي زد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺮم ﭘﻮدري ﮐﻪ ﺑﻌﺪش زد ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻞ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ، ﻓﻘﻂ
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي اﻣﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻦ. در اﺻﻞ ﺻﻮرﺗﻢ و ﮔﺮﯾﻢ ﮐﺮد اﻣﺎ ﭼﺸﻢ و ﻟﺒﻢ رو آراﯾﺶ.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. واي ﺧﺪاي ﻣﻦ! اﻧﻘﺪر ﻏﺮق در اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ از ارﺷﮏ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﺎر
ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎش ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻧﺪاده ﺑﻮدم. ﭘﻮل ﺷﻤﯿﻢ رو
دادم و ﺑﺎ ﺷﻤﯿﻢ ﻏﺬا ﺧﻮردﯾﻢ و وﻗﺘﯽ اون رﻓﺖ ﺑﺎ ﻧﺎز و ﻧﻮازش ارﺷﮏ رو ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﻏﺮﯾﺒﻪ اي رو دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ، ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻪ ﺧﻮدﻣﻢ و اﺟﺎزه داد ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ و ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻔﺼﻞ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﺨﺼﻮصِ ﺧﻮدش رو دادم. دﻧﺪوﻧﺎش و
ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدم. ﻣﻮﻫﺎش و ﻧﻢ دار ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺑﺪم. دﯾﮕﻪ ﺣﻤﺎم ﻧﺒﺮدﻣﺶ، ﭼﻮن دﯾﺮوز ﺣﻤﺎﻣﺶ و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از درﺳﺖ ﮐﺮدنِ ﻣﻮﻫﺎش، ﭘﻮﺷﮑﺶ
و ﻋﻮض ﮐﺮدم. ﻣﻮﻫﺎش و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم و ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﻣﺰه اش ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ ﻫﺎش رو ﭘﺎش ﮐﺮدم و ﮐﻠﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش
رﻓﺘﻢ. ﺑﭽﻪ ام ﺗﻮ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ ﺗﮏ ﺑﻮد. در ﺣﯿﻦِ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ رﻓﺘﻦِ ﭘﺴﺮِ ﮔﻠﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ارﺷﮏ رو روي زﻣﯿﻦ ﺟﻠﻮي
ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
ﺻﺪايِ ﺟﯿﻎِ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- آوﯾﺴﺎ ﮐﺪوم ﮔﻮري ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻧﺼﻒ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﭘﺮﯾﺪ!
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺷﺮﻣﻨﺪه اﻻن ﻣﯿﺎﯾﻢ!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺪو!
ﮐﻔﺶ ﻫﺎم و ﭘﺎم ﮐﺮدم. ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺑﻠﻨﺪي ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺎك ﻟﺒﺎﺳﻢ ﭼﺎدر ﮐﺶ دار ﻣﺸﮑﯽ ﻫﻢ ﺳﺮم ﮐﺮدم. ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ رﻋﺎﯾﺖ
ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﻦ دﯾﺪي ﺑﺎ ﭼﻪ وﺿﻌﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻮد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
اي ﻧﯿﺴﺖ. ارﺷﮏ رو ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻔﺶ ﻫﺎم رو ﭘﺎم ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ي رو ﺑﻪ رو ﯾﺎ ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ ي آﻗﺎي ﻧﯿﮑﺒﺨﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﺗﺎ ﭘﺎم رو ﺑﻪ
ﺣﯿﺎﻃﺸﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ از ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دوﯾﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﻔﺖ:
- واي ﺧﺪاﺟﻮن دوﻧﻪ دوﻧﻪ ﺣﻮرﯾﺎت و ﺑﻔﺮﺳﺖ! ﻣﻦ دﯾﮕﻪ دارم ﻏﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﻟﺒﺘﻪ داري ﮐﻪ ﺧﺪا؟ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ واﻗﻌﺎ ﺣﻮري ﺑﻮد ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮزﯾﻨﻪ ﺑﻮدن!
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ ﺗﯿﭗ ﺳﺒﺰ ﯾﺸﻤﯿﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮ ﮐﻪ ﮐﻤﺮش ﮐﺎﻣﻼ ﻟﺨﺖ ﺑﻮد و ﭘﺎرﭼﻪ ي ﺷﻞِ ﺟﻠﻮش ﻫﻢ ﺑﺎ دو ﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﺳﺒﺰِ ﯾﺸﻤﯿﺶ ﻫﻢ ﮐﻮﻻك ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش دﻗﺖ ﮐﺮدم. رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻮدم. ﻣﺚ ﭼﺸﻤﺎي
ﺷﺨﺼﯿﺖ اول رﻣﺎﻧﺎ ﺑﻮد.
ارﺷﮏ رو از ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﻮده ﮔﺮي ﮔﻔﺖ:
- اي ول ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﻮﻧﻢ! ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدي!
ﻗﻬﻘﻬﻪ ام ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻋﻤﺮا! ﻣﻦ ﻋﺮوس ﻧﻤﯽ ﺧﻮام، ﺑﺮو اون ور ﺑﺒﯿﻨﻢ.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﺻﻠﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﻧﻢ! ﻣﻦ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪه ﻋﺮوسِ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺸﻢ ﺗﺎ ﭘﺴﺮت و ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺑﺰﻧﯽ.
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﺮدﯾﻢ و ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه.
وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ، ﺻﺪاي ﺳﺮﺳﺎم آور آﻫﻨﮕﺎي ﺧﺎرﺟﯽ رﯾﺘﻢ ﺗﻨﺪ ﮔﻮﺷﻢ رو اذﯾﺖ ﮐﺮد. ﺳﺮﻣﻪ ارﺷﮏ و ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدش ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ رﻓﺖ. ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮده. ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ذوق ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. ﭼﺎدرِ ﮐﺶ دارم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم
رو ﮐﻪ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﭼﺎدرم رو ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮده ﺑﻮد دادم. ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن و
ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. ارﺷﮏ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آدمِ ﺑﯿﮑﺎر ﯾﻪ ﺟﺎ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ام. در آن ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺞ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺑﺎزي ﮐﺮدم و ﺳﺮِ ذوﻗﺶ آوردم وﻟﯽ ﭼﻮن ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻪ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد. آﺧﻪ ارﺷﮏ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺳﺮِ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ.
آﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﭘﺴﺮاي ﺟﻮون وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻦ و ﻣﺜﻞ ﭼﺴﺐِ دوﻗﻠﻮ ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ رﻗﺺِ آروم ﮐﺮدن. در ﻫﻤﯿﻦ
ﺣﯿﻦ ارﺷﮏ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد. ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا اذﯾﺘﺶ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻪ داﺷﺖ اواﻣﺮ ﻣﺎدرش رو اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد رﻓﺘﻢ و ازش ﮐﻤﮏ
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ارﺷﮏ رو ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺬارم ﮐﻪ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ و اون ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﯽ در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺪو ارﺷﮏ و ﺑﺬار روي ﺗﺨﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ.
ارﺷﮏ و رويِ ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻟﺶ دورش ﭼﯿﺪم ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻏﻠﺖ زدن داره. وﻗﺘﯽ ازش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ
رﻓﺘﯿﻢ. ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪن از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﺮﻣﻪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدنِ ﭘﺎﺷﻨﻪ ي ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﭘﺎم ﭘﯿﭻ ﺑﺨﻮره و ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﺳﺮ ﻓﺮود
ﺑﯿﺎم ﮐﻪ دﺳﺘﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺷﺪت ﺧﻮدم و از آﻏﻮشِ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺗﻢ داده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﻪ ﻧﺠﺎت
دﻫﻨﺪه ي ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮَم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺮﺳﯽ وﻟﯽ ﻻزم ﻧﺒﻮد اﻧﻘﺪر از روش ﻫﺎي اُﭘِﻦ ﻣﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮايِ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﻟﯿﺰ ﺧﻮردﻧﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ.
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﺗﺮ در ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻢ. ﻣﺮد ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺎﯾﺎن ﻫﺴﺘﻢ.
ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺎزي ﻃﺮف ﺧﺮد ﺑﻮد.
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﭘﺴﺮِ ﻋﻤﻪ ي ﺳﭙﯿﺪه ام.
آﻫﺎن ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺮدك ﯾﮑﯽ از اون ﻣﻬﻤﻮﻧﺎي اﺟﻨﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺸﮏ و رﺳﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ
ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﻫﻢ و ﮐﺞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ رو ﺑﻪ روﯾﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺮص ﺧﻮردم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺮدم و دﯾﺪم اي دلِ ﻏﺎﻓﻞ ﺳﺮﻣﻪ اﺻﻼ ﻧﯿﺴﺖ و
ﻓﻠﻨﮓ و ﺑﺴﺘﻪ. ﺻﺪاي ﺷﺎﯾﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ:
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ؟
ﺳﺮم و ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺗﮑﻮن دادم:
- ﻧﻪ
ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺟﻠﻮﺗﻮن ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ.
اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﯾﺎرو ﺑﻪ ﮐﻨﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﺑﺮو ﻣﻦ ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯿﺪم! ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دوﺧﺘﻢ. ﺧﺐ ﺑﯿﺎ اﻻن ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﺎت ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ
اﻓﺘﺎد؟ اوﭘﺲ! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ و اﺑﺮوﻫﺎ و ﻟﺐ ﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﮐﺎﻣﻼ داﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش
ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺸﻪ. ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و ﺧﻤﺎر ﺑﻮدن ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺑﺎﻟﯿﺪ. ﻧﺎﻣﺮدي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﺸﻢ و
ﭼﺎلِ ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺖ اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره. ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﻣﺴﺦ ﺷﺪه اي ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ دارﯾﺪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزي روي ﻟﺒﺎش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺟﻮن! ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﺧﻮب آدم ﺷﻨﺎﺳﯽ. ﻣﺮدك ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ و ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰمِ ﭼﺸﺎش ﮐﻨﻪ.
ﺟﻮاب داد:
- اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮي ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف و ﻣﯽ زﻧﯿﻦ وﻟﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮي ﻫﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺗُﻒ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽِ آدم دروﻏﮕﻮ! اداﻣﻪ ي ﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻣﯿﺸﺪ، ﭼﻮن ﺣﺮﯾﻔﻢ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﻣﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺑﺎزي ﯾﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ رﯾﺴﮏ
ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﻣﯿﺎرﯾﺪ.
ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰي ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎش اداﻣﻪ دادم:
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ زور ﮐﺴﯽ و ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰم ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺸﻪ اول ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻃﺮف اﺻﻼ ازت ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﯾﺎ ﻣﺚ ﻣﻦ اﺻﻼ
ازت ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه و ﻫﯿﭻ ﺑﺮاش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﺎت ﺑﺮﯾﺰي. دوﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺣﺴﺎت و ﺗﻮ ﭼﺸﺎت ﻣﯽ رﯾﺰي، ﯾﻪ ﮐﺎري ﮐﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻘﯿﻪ اﺟﺰاي
ﺻﻮرﺗﺖ ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ﺗﺎ اﻧﻘﺪر ﺿﺎﯾﻊ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﺸﯽ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ او ﮐﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﺮدم و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ي آﺧﺮ رﺳﯿﺪم آرﺷﺎم رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ
اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭙﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻮﺷﮕﻞ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ذاره؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم.
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﺳﻼم.
ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و آروم ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﺮايِ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺷﻤﺎ رو ﻗﺮض ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ وﺳﻂ ﻗﺮ ﺗﺮﮐﻮﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو ﺗﺎ ﻗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ از ﺷَﺮّ
ﻣﺰاﺣﻤﺎم راﺣﺖ ﺑﺸﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﺑﺪو ﺗﻮﻟﺪ راﺑﯿﻦ ﻫﻮد ﺑﻮدم. ﺑﺮﯾﻢ دﮐﺘﺮ ﺟﺎن.
دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﺮاي ﻣﺠﻠﺲ رﻓﺘﯿﻢ و در ﻣﺮﮐﺰِ ﻣﺤﻞِ رﻗﺺ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. دﺳﺘﺶ رو دورِ ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺎ اﮔﻪ ﺷﻮﻫﺮِ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام ﻓﻬﻤﯿﺪ در راﺑﻄﻤﻮن ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد .ﻣﻨﻢ دﺳﺘﺎم رو ﺑﻪ دورِ ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ
رﻗﺼﯿﺪن. آروم و ﻣﻮزون. اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد. در ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎي ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻫﺮﮐﯽ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪم ﭼﺸﻤﺎم ﺧﻤﺎر ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮلِ ﻣﻬﺒﺪ ﺧﻮد ﺷﯿﻄﻮن
ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻤﺎر و ﭘﺮ از ﻧﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻃﺮف و ﺗﺎ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدوﻧﺪﻣﺶ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و اﺻﻼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي آرﺷﺎم ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از آﻫﻨﮓ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﮐﺮد و از ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ.
ﻫﻤﯿﻦ رﻗﺺِ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺮژﯾﻤﺜﺒﺖ داد. ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺸﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺜﺎﻓﺖ.
ﭼﺸﺎم ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد؟
- ﺑﺎ ﻣﻨﯽ؟
از ﺣﺮص ﺻﺪاش ﺷﺒﯿﻪ ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻎ ﺷﺪه ﺑﻮد:
- ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﺎ اون دﺧﺘﺮه ي اﯾﮑﺒﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ ﻣﻦ و ﺿﺎﯾﻊ ﮐﺮد.
-ﮐﺪوم؟ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﻋﺮوﺳﻢ و اذﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺗﺎ ﺑﺮم ﭼﭗ و راﺳﺘﺶ ﮐﻨﻢ!
- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ زرﺷﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه، ﺟﻠﻮي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪه.
- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﭼﺸﺎش ﭼﭙﻪ؟
-وا ﮐﺠﺎش ﭼﭙﻪ؟
- د ﭼﭙﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯿﺪي. ﭼﻪ ﺑﻪ اون ﭘﺴﺮه ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه!
- آره اﯾﮑﺒﯿﺮي ﺑﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪه وﻟﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: